مقایسه اثر مانیتول و آلبومین در درمان ادم بیماران مبتلا به سندرم نفروتیک مقاوم به دیورتیک که به بیمارستان کودکان علی اصغر (ع) در سال 1380 مراجعه کرده بودند

سندرم نفروتیک در کودکان علاوه بر آن که یکی از بیماری های مهم کلیه است، تشخیص و درمان عوارض آن نیز دارای اهمیت زیادی می باشد. یکی از عوارض مهم آن ادم است که در گروه سنی کودکان به دلیل شیوع بیش تر و هم چنین درمان متفاوت از بزرگسالان، از اهمیت خاصی برخوردار می باشد. درمان ادم در کودکان شامل عوامل افزاینده حجم داخل عروق و داروهای کاهنده بازجذب سدیم در لوله پروگزیمال و مهار کننده های آلدوسترون است اما در بزرگسالان از مهار کننده های کانال سدیم در بخش دیستال نفرون مانند آمیلوراید استفاده می شود. آلبومین دارویی مناسب برای درمان ادم در کودکان است اما معایبی نیز دارد که شامل گران قیمت بودن، تشدید نفریت اینترستشیوم و کاهش اثر فوروزماید می باشد. امروزه تلاش بر آن است که از داروهایی استفاده شود که علاوه بر داشتن خصوصیات مفید آلبومین معایب ذکر شده را نداشته باشند(مانند مانیتول). با توجه به معایب آلبومین، در این مطالعه از مانیتول استفاده شد و اثر آن در کاهش وزن و ادم بیماران با آلبومین مقایسه گردید. در این مطالعه کودکان مبتلا به سندرم نفروتیک به صورت یک در میان برای درمان ادم، آلبومین یا مانیتول دریافت کردند و کاهش وزن آخر آن ها نسبت به وزن روز اول با اهمیت در نظر گرفته شد. کاهش وزن در هر دو گروه بیماران، قابل توجه بود(pv>0.001). مقایسه این اختلاف وزن در 2 گروه ذکر شده(مانیتول و آلبومین) با یکدیگر تفاوت معنی داری را در کاهش ادم نشان نداد (pv>0.005). هم چنین رابطه ای بین اثر این داروها با سطح آلبومین سرم به دست نیامد(pv>0.005). از نظر میزان بروز عوارض بین 2 گروه تفاوت چشم گیری وجود نداشت. شانزده درصد بیمارانی که مانیتول برای آن ها تجویز شده بود و 17% بیمارانی که آلبومین دریافت کرده بودند، دچار عوارض شدند که در گروه آلبومین شامل دهیدراتاسیون و هیپرتانسیون و در گروه مانیتول شامل هیپرتانسیون و هیپوکالمی بود. از نظر پاسخ به درمان 8/15% بیماران به مانیتول و 30% بیماران به آلبومین پاسخی ندادند. تمام افرادی که تحت درمان با مانیتول قرار گرفتند و به آن جواب ندادند، مبتلا به MCD بودند.