بررسی تطبیقی ابلیسانه های خلیل حاوی و فروغ فرخزاد

پیش زمینه دینی حضور ابلیس در داستان آفرینش و عصیان او زیرساختی است که تصویرساز گناه، شرارت و لعنت ابدی در اذهان است. اما گاهی نویسندگان با برهم زدن دلالت های مالوف و با آشنایی زدایی از نام هایی چون ابلیس، به بازآفرینی اسطوره های دینی در قالبی نو و مفهومی گاه در تقابل با درون مایه نخستین آن می پردازند که چندان با باور عمومی سازگار نیست. پژوهش حاضر، با تکیه بر این بعد ادبیات در آشنایی زدایی از مفاهیم مالوف، با تکیه بر روش تحلیل متون باز که شرط اثرگذاری و اثرپذیری را در نظر نداشته و تجزیه آثار هنری را به منابع و تاثیرات، به منزله تجاوز به تمامیت و معنی آن ها می داند، به واکاوی نماد ابلیس در سروده های خلیل حاوی و فروغ فرخزاد می پردازد که با خوانشی دیگرگون از این نماد، مرزهای مقدس مفاهیم دینی را درنوردیده اند و با کاربست چهره قرآنی این موجود و داستان ها و رموز مربوط به آن، به بازآفرینی ابلیس در قالبی هنری روی آورده اند و بیان می دارد که چگونه آبشخورهای مشترکی چون افکار اگزیستانسیالیستی و آشنایی با آثار رمانتیک های غرب از یک سو و تلخ کامی های پی درپی دو شاعر در زندگی بر بیان سروده های آن دو در این مجال اثرگذار بوده است، به گونه ای که شعر فروغ را، فریاد انسانی در بند و شعر خلیل را، ندای وطن گرایی به بن بست رسیده ساخته است.