نقش رفتارهای خودتنظیمی در پیش بینی واکنش پذیری بین فردی زندانیان دارای اختلال شخصیت ضداجتماعی
مطالعات نشان می دهد که خودتنظیمی مقدمه ای برای شروع مهارت های بین فردی و همدلی افراد می باشد. هدف پژوهش حاضر، بررسی نقش رفتارهای خودتنظیمی در پیش بینی واکنش پذیری بین فردی زندانیان دارای اختلال شخصیت ضداجتماعی بود.
پژوهش حاضر از نوع همبستگی است. جامعه آماری این پژوهش را تمامی افراد مبتلا به اختلال شخصیت ضداجتماعی ساکن زندان شهر اردبیل در سال 1393 تشکیل دادند. نمونه پژوهش شامل 100 فرد دارای اختلال ضداجتماعی ساکن زندان مرکزی شهر اردبیل بود که به صورت دردسترس انتخاب شدند. برای گردآوری داده ها از پرسش نامه ی چندمحوری بالینی میلون - 3، پرسش نامه راهبردهای خودتنظیمی و شاخص واکنش پذیری بین فردی استفاده شد. داده های جمع آوری شده با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون و تحلیل رگرسیون چندگانه تجزیه و تحلیل شدند.
نتایج نشان داد که بین رفتارهای خودتنظیمی و واکنش پذیری بین فردی افراد مبتلا به اختلال شخصیت ضداجتماعی رابطه ی معنی داری وجود دارد. همچنین نتایج تحلیل رگرسیون چندگانه نشان داد که 28 درصد از واریانس توجه همدلانه، 42 درصد از واریانس دیدگاه گیری، 21 درصد از واریانس تخیل و 23 درصد از واریانس درماندگی شخصی توسط رفتارهای خودتنظیمی تبیین می شوند.
یافته ها نشان داد که رفتارهای خودتنظیمی نقش تقریبا متوسطی در افزایش واکنش پذیری بین فردی زندانیان مبتلا به اختلال شخصیت ضداجتماعی ایفا می کنند. بنابراین آموزش رفتارهای خودتنظیمی می تواند واکنش پذیری بین فردی و همدلی افراد دارای اختلالات شخصیت ضداجتماعی را مورد هدف قرار دهد.
- حق عضویت دریافتی صرف حمایت از نشریات عضو و نگهداری، تکمیل و توسعه مگیران میشود.
- پرداخت حق اشتراک و دانلود مقالات اجازه بازنشر آن در سایر رسانههای چاپی و دیجیتال را به کاربر نمیدهد.