نقد و بررسی قاعده «وجوب سکوت در قبال مشاجرات صحابه»
از اختلافات اساسی مکتب اهل بیت و مکتب سقیفه، کیفیت مواجهه با تاریخ صدر اسلام و عملکرد صحابه و وقایع آن دوران است. شیعیان معتقد به ضرورت بررسی منصفانه وقایع آن دوران، متناسب با مستندات نقلی بوده و اصحابی را که از ایمان استوار و فرمانبرداری نسبت به ولی کسانی را که از این ویژگی ، قرآن و پیامبر برخوردار بودند شایسته احترام میدانند با سایر افراد برابر ندانسته و به نقد ، برخوردار نبوده و دچار لغزش و حتی مرتکب جرائمی شدند و حتی مخالفت با آنها میپردازند. در مقابل، اهل سنت به نظریه عدالت کامل صحابه باور داشته و انتقاد ازعملکرد آنان را برنمیتابند. در همین راستا به ابداع قاعدهای کلامی پرداخته و به موجب آن، سکوت در برابر مشاجرات صحابه را واجب و ضروری دانستند. سوال این است که تحلیلی و با استناد به ، آیا این قاعده با قرآن و سنت منطبق است؟ این مقاله با روش توصیفی منابع معتبر، قاعده مزبور را مورد بررسی قرار داده و نادرستی آن را به اثبات میرساند.
- حق عضویت دریافتی صرف حمایت از نشریات عضو و نگهداری، تکمیل و توسعه مگیران میشود.
- پرداخت حق اشتراک و دانلود مقالات اجازه بازنشر آن در سایر رسانههای چاپی و دیجیتال را به کاربر نمیدهد.