اثربخشی زوج درمانی مبتنی بر تصویرسازی ارتباطی: تاثیر آن بر دلزدگی زناشویی

رویکرد تصویرسازی ارتباطی یک نظریه در مورد ازدواج و فرایند درمان تعارضات زناشویی است. بر اساس ایده اصلی این رویکرد، انتخاب همسر بر اساس یک تصویر ذهنی از پدر و مادر ایده آل که در دوران کودکی شکل گرفته است، صورت می گیرد و سازگاری با همسر نیز بستگی به این تصویر اولیه دارد. مطالعه حاضر به منظور بررسی اثربخشی زوج درمانی مبتنی بر تصویرسازی ارتباطی بر کاهش دلزدگی زناشویی طراحی شد.

این پژوهش یک مطالعه نیمه تجربی بود که از طرح پیش آزمون -پس آزمون با گروه کنترل استفاده شد. جامعه آماری پژوهش حاضر شامل کلیه زوجین دارای تعارضات زناشویی مراجعه کننده به مرکز مشاوره و خدمات روانشناختی راستین در شهر گرگان، ایران طی سه ماهه دوم سال 1397 بود. نمونه شامل 20 زوج بود که به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و با روش گمارش تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل (هر گروه 10 زوج) قرار گرفتند. ارزیابی آزمودنی ها در مراحل پیش آزمون و پس آزمون با استفاده از مقیاس دلزدگی زناشویی پاینز (1996) صورت گرفت. 8 جلسه گروهی زوج درمانی مبتنی بر تصویرسازی ارتباطی برای گروه آزمایش برگزار شد در حالی که گروه کنترل هیچ درمانی دریافت نکردند.

میانگین و انحراف معیار نمرات دلزدگی زناشویی میان آزمودنی های گروه آزمایش در مراحل پیش آزمون و پس آزمون به ترتیب برابر با 21/97±81 و 15/66±68/05 بود. میانگین و انحراف معیار نمرات دلزدگی زناشویی در آزمودنی های گروه کنترل قبل از مداخله و بعد از مداخله به ترتیب برابر با 16/79±80/95 و 14/31±82/50 بود. نتایج تحلیل کوواریانس نشان داد که دلزدگی زناشویی در زوجین گروه آزمایش پس از دریافت مداخله تصویرسازی ارتباطی کاهش معنی داری داشت.

زوج درمانی مبتنی بر تصویرسازی ارتباطی زوج ها را قادر می سازد که از سوی یکدیگر درک شوند و تجربه این احساس می تواند به افزایش شادکامی، صمیمیت و همدلی بین زوج ها منجر شود و همچنین دلزدگی زناشویی را کاهش دهد.