مقایسه شرایط تزریق و تولید از فضای حلقوی و لوله مغزی و یافتن بهینه ترین نقاط تزریق در یکی از مخازن جنوب غربی ایران

پس از آنکه چاه های نفتی حفاری شدند، زمان برداشت از مخزن آغاز می شود. ابتدای تولید نفت از مخازن به صورت مکانیسم های طبیعی صورت می پذیرد و تولید سیالات سبک تر، راحت تر انجام می شود، درحالی که با گذشت زمان، در اثر عوامل مختلف، این تولیدات کاسته می شود. برای اینکه سیال درون ستون چاه های نفتی که پس از گذشت مدت زمان هایی از تولید، سنگین شده و تولید آنها رو به کاهش رفته است، تولید شوند، روش های متعددی بیان شده اند. از میان این روش ها، در این مطالعه به بررسی تزریق گاز در ستون چاه پرداخته خواهد شد. فرازآوری با گاز، یکی از روش های فرازآوری مصنوعی است که با هدف احیا و افزایش دبی بهینه چاه های نفتی مورد استفاده قرار می گیرد. در این مکانیسم ها، ترکیبات سبک گاز تزریقی وارد ترکیب نفت شده و باعث کاهش ویسکوزیته نفت مخزن و سبک شدن آن می گردد. در صورتی که گاز تزریقی غنی باشد ، هیدروکربن های سنگین گاز به سمت نفت حرکت می کنند و به مایع تبدیل می شوند. ترکیبات متوسط نفت نیز با گاز تزریقی ترکیب شده و ترکیب نفتی سبک تری را ایجاد می کنند؛ این ترکیب قدرت تحرک پذیری بالایی دارد و به راحتی تولید می گردد. در این روش، گاز پر فشار در نقطه ی مشخصی در درون ستون سیال موجود در چاه تزریق شده و باز این راه، چگالی متوسط و متعاقبا فشار وارد بر ته چاه را کاهش می دهد که نهایتا باعث فعال شدن مجدد چاه می گردد. در این مطالعه به دنبال تعریف سناریویی جدید هستیم که در صنعت نفت عمدتا عکس آن انجام می شود! در صنعت نفت این گونه است که تزریق عمدتا از لوله مغزی می باشد و تولید از لوله جداری است. در این پژوهش به دنبال تعریف سناریویی هستیم که تزریق از لوله جداری باشد و تولید از لوله مغزی. دلیل تعریف و بررسی این سناریو آن است که در تزریق از لوله مغزی، مشکلاتی اعم از خوردگی، از بین رفتن لوله جداری در حین تولید از آن و عدم امکان تعویض وجود دارد. در این مطالعه مشخص گردید که تولید نفت در شرایطی که گاز از درون لوله مغزی تزریق می شود، نسبت به شرایطی که تزریق گاز از فضای حلقوی صورت می گیرد، از راندمان بالاتری برخوردار است.