واکاوی در خاستگاه ویتگنشتاینی گرایش مفهومی و ضد زیباشناختی آرا و آثار جوزف کاسوت

تلاش مقاله حاضر بر روشن کردن مقصود کاسوت از ارائه هنر مفهومی و شرح چگونگی مخالفت او با زیباشناسی و فرمالیسم با توجه به ریشه های ویتگنشتاینی اقدامات او است. همچنین برای ارزیابی آنچه کاسوت می گوید و آنچه نشان می دهد مقاله «هنر بعد از فلسفه» و یکی از آثار سری «یک و چند چیز» مطالعه می شود. این مطالعه نشان می دهد با این که کاسوت در مقاله مذکور با ابتنا بر شباهت خانوادگی از رویکرد تعریف گرا برای مفهوم هنر می گذرد، اما جست وجو در شرایط هنر با اتکا به ایده به صورت ایجابی به مفهومی باز از هنر می انجامد که امکان تعیین شرایط لازم و کافی برای این مفهوم ندارد. افزون براین، هر یک از مصادیق یا آثار هنری با اتکا به ایده درون مفهوم باز هنر قرار می گیرند. معنای هر یک از آثار کاسوت برای نمونه یک و سه صندلی، درون خودشان و متکی به زمینه شکل گیری آن ها؛ و در چینش ممکن سه صندلی در تطابق با گزاره «یک و سه صندلی» رقم می خورد. کاسوت آثار هنری را به عنوان عرصه نمایش هم ریختی با آن گزاره ها به عنوان تصویر اندیشه معرفی می کند. بدین طریق هنرمند در بند فاز خودبیان گری یا بیان احساسات لحظه ای اش نسبت به ایده آن نیست و در حال فراهم کردن وضعی از امور، یا تصویری برای یک گزاره تحلیلی است. مطالعه آرا و آثار کاسوت با تاملی بر آرای ویتگنشتاین نشان می دهد روش او به صورت سلبی گذر از استلزامات فرمالیستی، دغدغه زیبا گرایی، تزیین، فرم های ادراکی، بصری و استتیکی را پیشنهاد می کند. اثر یک و سه صندلی، با چالش در تعریف ذاتی هنر، در شرایط بازنمایی بین مفاهیم زبان، مصادیق تجربی و تصاویر آنها کندوکاو می کند. اما در نهایت، در بند بازنمایی و هم ارزی گزاره های منطقی و وضع امور یا اندیشه و تصویر آن، باقی می ماند. این خود نوعی فرم گرایی و بازنمایی بین عرصه گفتار و تصویر است. امکان هایی در ویژگی منحصر بفرد هنر، در ظرافت های نگاه، در باقی مانده و مازاد نگاه، در شواهد ارزیابی ناپذیر و حتی در ارائه امر غیرقابل بیان و در رابطه گفتار و تصویر وجود دارد که به هنر توان کناره گیری از رابطه بازنمایانه را می دهد. این امکان ها از سوی کاسوت در این مقاله و اثر مذکور نادیده گرفته شده است.