کاربست ساختار قلمرو مکانی در طراحی برج های مسکونی با هدف ارتقاء کیفیت زندگی، مطالعه ی موردی: رشت

رشد جمعیت شهری و محدودیت اراضی مناسب، وجود ساختمان های مسکونی بلندمرتبه را اجتناب ناپذیر کرده است. اما، برج های مسکونی در مراحل مکانیابی، طراحی و اجرا توجه بیشتری را می طلبند. یکی از مسایل اصلی که در این برج ها به چشم می خورد، کمرنگ بودن نقش قلمرو و حریم در جانمایی وطراحی بنا می باشد که سبب نزول شاخص های پایداری محیطی و کیفیت زندگی ساکنان می شود. هدف از انجام این تحقیق، بررسی عوامل پیوستگی، عملکردی و کالبدی-فضایی، در قالب فرضیات و اولویت بندی آن ها به منظور پاسخگویی به چگونگی اثرگذاری قلمرو بر کیفیت زندگی ساکنان و سنجش جایگاه آن در طراحی برج های مسکونی و ارزیابی سایت مورد نظر در قلی پور رشت می باشد. روش تحقیق، به صورت ترکیبی شامل روش های توصیفی-تحلیلی و گردآوری اطلاعات به صورت اسنادی و میدانی می باشد. بر مبنای جمعیت شهر رشت، از میان پرسشنامه های صحیح پاسخ داده، 384 عدد مورد بررسی قرار گرفت. تحلیل توسط SPSS و سنجش نفوذپذیری و خوانایی، اتصالات بصری و هم پیوندی نیز از طریق چیدمان فضایی صورت پذیرفت. نتایج نشان داد که عوامل عملکردی با ضریب بتا 0.415، پیوستگی ساختمان (0.389) و عوامل کالبدی-فضایی(0.228) ، به ترتیب باید در ایجاد قلمرو در طراحی برج های مسکونی لحاظ گردند. هم چنین Space Syntax نشان داد که محدوده ی قلی پور، سطح متوسط قلمرو را دارا می باشد و امکان طراحی برج مسکونی در سایت با توجه به تحلیل دسترسی ها، امنیت، هم پیوندی و سایر معیارها که زیرمجموعه ی فرضیات هستند، فراهم است.