مداخله خلاقانه مبتنی بر گسترش فضایی و اجتماع پذیری در الگوهای پایدار معماری ایرانی «نمونه موردی حرم حضرت عبدالعظیم (ع)»
مداخله خلاقانه در بسط چشم انداز، پیوستگی و گشایش فضایی، مکانهای مذهبی، موجب اجتماع پذیری مکان و احساس با هم بودن مومنین گردیده است. اهمیت دادن اسلام به جامعه و نمایش این تجمع مبارک موجب توجه به نماز جمعه و مصلا شده است. این مقاله با ترکیبی از روش تحلیلی و تفسیری به معرفی روند تکامل الگوهای فضایی در حیاط، شبستان و گنبدخانه برخی از مساجد و مدارس پرداخته و با بررسی طرح توسعه حرم حضرت عبدالعظیم (ع) نشان می دهد در این طرح با قرار گرفتن عناصر شاخص روی محورهای حیاط و با پیوستگی منظر مابین آنها، فضایی خوانا و ممتد در قالب حیاط و مفصل های فضائی باز و نیمه باز از بست شمالی تا صحن جنوبی مصلی، هم محورشکل گرفته است. معمار با تداوم بهره گیری از الگوهای همجواری شبستان ها با حیاط ها، سه صحن که بی واسطه با حرم امامزادگان متصل شده اند را طراحی و سعی نموده مراحل بالاتری از درک فضا و احساس حضور در فضای جمعی را برای مردم فراهم نماید. همانند مسجد امام اصفهان و در الگوی خرد، صحن مصلا در اتصال به ایوان و حیاط متصل به کنج صحن به گشایش فضائی بیشتری رسیده است. در فضای داخلی مصلا پیوستگی فضایی، در سقف چلیپایی گنبدخانه و شبستان متصل به آن فضایی یگانه را در کف و سقف بطور مشترک و به یک اندازه گشایش و بسط داده است. گشایش فضائی در کنار پیوستگی فضا باعث پویائی به عنوان یکی از مهمترین قسمت های تجربه بصری شده و باعث انبساط خاطر استفاده کنندگان گردیده است.
پایداری ، خلاقیت ، بهره وری از فضا ، پیوستگی ، اجتماع پذیری
- حق عضویت دریافتی صرف حمایت از نشریات عضو و نگهداری، تکمیل و توسعه مگیران میشود.
- پرداخت حق اشتراک و دانلود مقالات اجازه بازنشر آن در سایر رسانههای چاپی و دیجیتال را به کاربر نمیدهد.