احوال شخصیه بیماران سرمازیست

میل به جاودانگی در سرشت آدمی است. از این رو انسان تمام تلاش خود را جهت زیستن ابدی به کار می گیرد. از جمله فرضیه های علمی مربوط به اطاله عمر، سرمازیستی بیماران صعب العلاج است. در این روش دانشمندان با منجمدنمودن بدن بیمار، وی را به خوابی عمیق فرو می برند، به این امید که پس از کشف طرق درمان قطعی وی در آینده، او را دوباره به زندگی بازگردانند. این امر مسائل حقوقی بسیاری را در زمینه احوال شخصیه فرد کرایونیک شده، از جمله وضعیت زوجیت همسر، ترکه به جای مانده، نفقه افراد واجب النفقه، حضانت اطفال و محجوریت ایشان ایجاد می کند. به نظر نگارنده منشا این مشکلات تردید در حیات و یا فوت فرد کرایونیک شده است. اگر چنین شخصی را مرده انگاریم، احکام میت بر او جاری است: زوجه وی باید عده وفات نگاه دارد، اموال او میان وراث تقسیم شود و حضانت اطفال نیز بر عهده زوج وی قرار گیرد. با این حال بحث از چگونگی تمتع وی بعد از احیای مجدد از اموال تقسیم شده پا بر جا است. اگر بیماران سرمازیست را زنده انگاریم، تکلیف زوجه بابت ادامه علقه نکاح و نیز تمتع بازماندگان از اموال موجود و کیفیت تصرف بیمار در اموال خود در مقام ادای تکالیف قانونی محل بحث خواهد بود. به نظر ما بیمار سرمازیست انسانی زنده با تمامی حقوق و تکالیف یک شهروند عادی است، لیکن وضعیت خاص وی بدلیل عسر و حرج وارده به زوجه از موجبات قبول تقاضای طلاق زن بوده و انتصاب امین، ولو کرارا و نیز انتخاب وکیل می تواند موجب تنظیم امورات مالی وی را فراهم آورد.