تاثیر 12 هفته تمرین در آب بر شاخص های دیابتی، عملکردی و کیفیت زندگی زنان دیابتی مبتلا به نارسایی قلبی

دیابت عارضه تهدید کننده سلامتی است که روز به روز در حال افزایش است و با عوارض قلبی-عروقی شدیدی همراه است و با کیفیت زندگی ارتباط معکوسی دارد. برای پیشگیری و درمان مشکلات ناشی از دیابت بویژه نارسایی قلبی راهکارهای متعددی مطرح شده است که یکی از آن ها فعالیت ورزشی در آب می باشد. لذا هدف از تحقیق حاضر تعیین تاثیر 12 هفته تمرین در آب بر روی شاخص های دیابتی، عملکردی و کیفیت زندگی زنان دچار نارسایی قلبی می باشد.

به همین منظور در یک طرح تحقیقی کارآزمای بالینی از بین زنان دیابتی مبتلا به نارسایی قلبی در محدوده سنی 45 تا 65 سال مراجعه کننده به مرکز درمانی شهید مدنی تبریز 32 نفر بصورت داوطلبانه انتخاب و در یکی از دو گروه همگن تمرین در آب و گروه کنترل قرار گرفتند. گروه تمرین در آب به مدت 12 هفته و هر هفته 3 جلسه 60 دقیقه ای تمرینات هوازی در داخل آب را با شدت درک فشار 4-6 اجرا کردند و گروه کنترل روند طبیعی فعالیت های روزمره را دنبال کردند. شاخص های دیابتی شامل قند خون ناشتا (FBS)، مقاومت به انسولین، هموگلوبین گلیکوزیله (HbA1c)، آزمون عملکردی پیاده روی در مدت 6 دقیقه و پرسش نامه کیفیت زندگی (SF36) با بررسی دو مقوله جسمانی و روانی 48 ساعت قبل از شروع و بعد از اتمام پروتکل تمرینی از آزمودنی ها اخذ شد. برای تحلیل داده ها از آزمون کلموکروف اسمیرنف، انوای 2*2 و تی مستقل در سطح معنی داری 05/0 =α استفاده شد.

نتایج تحقیق نشان داد بعد از 12 هفته تمرین در آب در شاخص های FBS (007/0=p)،HbA1c (012/0=p)، آزمون عملکردی 6 دقیقه پیاده روی (000/0=p)، محدودیت نقش مربوط به مشکلات هیجانی (01/0=p)، انرژی/خستگی (04/0=p) و مقوله مسایل روانی (002/0=p) و مقوله مسائل جسمانی (036/0=p) تفاوت معنی داری بین دو گروه مشاهده شد؛ اما در دیگر شاخص های کیفیت زندگی این تفاوت از نظر آماری معنی دار نبود.

نتایج تحقیق حاضر نشان داد که انجام فعالیت های ورزشی در داخل آب به عنوان یک روش ایمن و موثر می تواند در بهبود کیفیت زندگی بیماران مبتلا به دیابت و همچنین بهبود کارایی عملکردی این بیماران مفید باشد.