ایمان و ارتکاب گناه (تحلیل فقه الحدیثی و روش حل تعارض ظاهری روایات باب الذنوب و باب «ان الإیمان لا یضر معه سیئه» در کتاب الکافی)

کلینی در باب «ان الإیمان لا یضر معه سیئه» از کتاب الایمان و الکفر الکافی، دو روایت آورده است که می توان از آن دو این گونه هم برداشت کرد که با وجود ایمان، گناه به سعادت آدمی آسیبی نمی رساند. در نگاه اولیه، این آموزه با مفهوم آیات قرآن و روایات «باب الذنوب کتاب ایمان و الکفر الکافی»، که رستگاری را در همراهی ایمان با عمل صالح می داند، در تعارض است. مساله اساسی این است که، چون قرآن و روایات سرچشمه واحدی دارند، وجود تعارض در آن ها، قابل قبول نیست و باید برای حل آن، چاره ای اندیشید. مساله دیگر بعد فرهنگی و بد آموزی های احتمالی رفتاری و عملی این نوع برداشت از روایات است. در این مقاله به روش تحلیلی- انتقادی، روایات مورد بحث دو باب کتاب الکافی، از نظر سندی و محتوایی بررسی شده و تعارض اولیه در نهایت حل شده است و نتیجه نهایی این که، عنوانی که کلینی برای باب یاد شده «ان الإیمان لا یضر معه سیئه» برگزیده، سبب برداشت نادرست برخی افراد از این دسته روایات شده است و نگاه مجموعی به روایات شیعه در این موضوع، نشان می دهد که میان دو باب مذکور در کتاب کافی در واقع تعارضی وجود ندارد.