بازخوانی اعجاز قرآن کریم از منظر روایات معصومین (ع)

اعجاز از پرسابقه ترین علومی است که پیرامون قرآن کریم شکل گرفته است ولی اصطلاح معجزه از اواسط قرن سوم هجری رواج یافته است. در بیانات معصومین (ع) تعابیر: حجه الله، برهان، عهد، بینه و آیه به چشم می خورد که می تواند ناظر به جنبه اعجاز قرآن کریم باشد. آنچه در آغاز، نظر دانشمندان مسلمان را به خود معطوف داشت؛ فصاحت، بلاغت و نظم قرآن کریم بود این ویژگی تا به امروز، همواره به عنوان برترین وجه اعجاز مطرح بوده است. با این وجود از دل آیات تحدی و روایات معصومین (ع) که عدل قرآن اند، بیان صریحی در تایید این وجه به چشم نمی خورد. تحدی قرآن کریم در آیه 49 سوره قصص و اوصافی نظیر: نور، حبل متین، منجی، مصباح، قائد و... که در روایات به چشم می خورد، بیان کننده وجه هدایت کنندگی قرآن است. در این تحقیق سعی شده است با روش توصیفی- تحلیلی و با تتبع در کتب لغت، آثار نگاشته شده پیرامون اعجاز قرآن و جوامع معتبر روایی، به بیان؛ ماده لغوی «عجز»، اصطلاح معجزه، شروط آن، تعابیر به کار رفته در روایات به جای کلمه معجزه و وجوه اعجاز قرآن پرداخته شود. هدف از طرح این مسائل، بازخوانی اعجاز قرآن کریم، از منظر روایات حضرات معصومین (ع) است. نتیجه آن که ائمه اطهار (ع) عنایت ویژه ای به هدایت کنندگی قرآن کریم داشته اند از این رو همواره به تعالیم و معارف عمیق آن توجه داده و کمتر به جنبه ادبی قرآن، نظر داشته اند.