کیفیت کاربست روش آموزش مربی گری در فعالیت های آموزشی اعضای هیات علمی از دیدگاه دانشجویان و اساتید

مربی گری یکی از روش های نوین آموزش در سال های اخیر است. فرایندی است که می تواند اعتماد به نفس و خود اثربخشی را بهبود بخشد و سهم موثری در محیط های آموزشی داشته باشد. پژوهش حاضر با هدف بررسی کیفیت کاربست روش آموزش مربی گری (کوچینگ) در فعالیت های آموزشی اعضای هیات علمی دانشگاه علوم پزشکی تبریز انجام شد.

 در این مطالعه توصیفی- پیمایشی جامعه آماری شامل کلیه اساتید و دانشجویان دانشگاه علوم پزشکی تبریز در سال تحصیلی 97-96 بود که با استفاده از روش نمونه گیری تصادفی طبقه ای، اساتید 257 نفر و برای دانشجویان 361 نفر انتخاب شدند. ابزار جمع آوری اطلاعات شامل دو پرسشنامه محقق ساخته روش مربی گری اساتید و دانشجویان بود که پس از تایید روایی و پایایی پرسشنامه ها استفاده شد. داده های گردآوری شده با استفاده از آمار توصیفی (میانگین و انحراف معیار) و آمار استنباطی از جمله آزمون t تک نمونه ای و t مستقل تجزیه و تحلیل شد.

میزان کاربست روش مربی از حد مطلوبی برخوردار است به طوری که در مولفه شرایط و ویژگی های فردی به ترتیب از دید اساتید و دانشجویان با میانگین و انحراف معیار (9/6±08/33؛ 71/6±87/36) از مجموع 50 نمره و در مولفه شرایط و ویژگی های مربی به ترتیب از دید اساتید و دانشجویان با میانگین و انحراف معیار (34/5±22/25؛ 93/3±83/27) از مجموع 40 نمره و در مولفه شرایط و الزامات سازمانی به ترتیب از دید اساتید و دانشجویان با مقدار میانگین و انحراف معیار (55/4±21/24؛ 05/5±44/30) از مجموع 35 نمره بالاتر از میانگین نظری بود.

 یافته ها نشان می دهد که اساتید نسبت به دانشجویان دیدگاه مطلوب تری نسبت به کیفیت کاربست روش مربی گری دارند و بنابراین لازم است که بستر و زمینه آشنایی و تجربه بیش تر دانشجویان با این روش آموزشی فراهم شود.