بررسی سازگاری اقلیمی مناطق برای کشت گیاه گل محمدی با استفاده از روش تحلیل شبکه ای (مطالعه موردی: استان اصفهان)

توسعه پایدار کشاورزی مستلزم شناخت و توسعه روش های علمی است که نقش موثری در بهینه سازی مصرف آب، اشتغال و درآمد زایی، سلامت جامعه و صادرات غیرنفتی داشته باشند. ارزش بارز اقتصادی و درمانی، تقاضای بازار و سطح فرآوری بالای گیاهان دارویی باعث شده است تا کشت این گیاهان در دنیا روزبه روز افزایش یابد. با توجه به شرایط اقلیمی و جغرافیایی ایران، توسعه کشت این گیاهان به ویژه در نواحی خشک و نیمه خشک اهمیت دوچندانی پیداکرده است. در پژوهش حاضر به منظور مکان یابی مناطق مستعد کشت گیاه گل محمدی به عنوان یکی از گیاهان دارویی ارزشمند، معیارهای اقلیمی، توپوگرافی و اجتماعی- اقتصادی به عنوان معیارهای موثر درکشت گیاه مذکور انتخاب و به کمک فرآیند تحلیل شبکه ای وزن دهی شد. سپس از سامانه اطلاعات جغرافیایی برای رقومی سازی و تلفیق لایه ها استفاده شد. پس از تشکیل پایگاه اطلاعات فضایی منطقه، اطلاعات توصیفی نقشه ها به آن ها اضافه شد. هم پوشانی وزنی در محیط GIS صورت گرفت و در نهایت پهنه بندی مناطق مستعد کشت گل محمدی انجام شد. نتایج نشان داد سه عامل بارش سالیانه، ارتفاع و دمای میانگین سالانه، بیشترین تاثیر و پارامتر شیب کمترین تاثیر را بر کمیت و کیفیت گیاه گل محمدی داشتند. همچنین بر اساس نقشه پهنه بندی، نواحی شمال، مرکز و نواحی غربی استان به ترتیب با 38، 15.6 و 11%، بیشترین مناطق مستعد کشت این گیاه را در خود جای داده اند.