بررسی شیوع انواع اختلالات روان پزشکی در مراجعه کنندگان به بیمارستان آموزشی درمانی فارابی کرمانشاه در سال های 95-1394

 اختلالات روان پزشکی، نوعی بیماری است که فرد از مشکلات عاطفی و احساسی رنج می برد و تمامی جنبه های زندگی او را در بر می گیرد. لذا؛ هدف پژوهش حاضر بررسی شیوع انواع اختلالات روان پزشکی در مراجعه کنندگان به بیمارستان آموزشی درمانی فارابی کرمانشاه در سال های 95-1394 بود.

این مطالعه توصیفی- تحلیلی از نوع مقطعی بود. جامعه آماری پژوهش حاضر، بیماران مراجعه کننده به بیمارستان فارابی کرمانشاه بودند که در فاصله زمانی یکم فروردین 1394 تا پایان اسفند ماه 1395 بستری شده بودند، که با استفاده از روش  نمونه گیری تصادفی 275 نفر(تقریبا 10% از هر اختلال[s1] ) انتخاب شدند. اطلاعات مورد نیاز متناسب با اهداف پژوهش، برای هر بیمار در چک لیست از پیش تهیه شده ثبت گردید. توزیع هر کدام از خصوصیات اپیدمیولوژیک بیماران بر حسب نوع اختلالات روانپزشکی مشخص شد. معیارهای ورود به مطالعه شامل رضایت آگاهانه، مراجعه بیمار در دوره زمانی ذکر شده و کامل بودن پرونده پزشکی ایشان از نظر متغیرهای مورد بررسی و معیارهای خروج شامل عدم رضایت،  ناقص بودن پرونده های بایگانی شده بیماران مراجعه کننده در این دوره زمانی بود.  داده ها با استفاده از آزمون آماری X2 و SPSS نسخه  18 تجزیه و تحلیل شدند. سطح معناداری نیز 05/0 در نظر گرفته شد.

میانگین سنی بیماران 24/13±39/39 سال بود. از میان بیماران مورد مطالعه، 98 نفر(6/35%)  زن و   177 نفر(4/64%) مرد بودند، که از نظر وضعیت تاهل، 116 نفر (2/42%) متاهل، 130 نفر (3/47%) مجرد و 29 نفر (5/10%) مطلقه بودند.  نتایج پژوهش نشان داد، اختلال اسکیزوفرنی 8/25% بیشترین و اختلال دلیریوم  5/1%  و در وهله بعد دمانس 8/1% کمترین، شیوع را داشتند. همچنین اختلال دو قطبی 3/19%، افسردگی 3/11% از اختلالات شایع دیگر بودند. اختلالالات شخصیت و اسکیزوافکتیو  به ترتیب با 4/8% و 3/7%، سایکورز و استرس پس از سانحه با 9/6%  برای هر کدام، از اختلالات با شیوع متوسط شناخته شدند. سوء مصرف مواد 7/4%، شخصیت وسواسی- جبری 4% و عقب ماندگی ذهنی 2/2%  نیز از جمله اختلالات با شیوع پایین بودند.

با توجه به میزان شیوع اختلالات روان پزشکی توصیه می شود، آگاهی های عمومی در جهت شناخت بهتر این اختلالات با کمک رسانه های جمعی، مراکز مشاوره و دانشگاه علوم پزشکی ارتقاء یابد. همچنین نتایج این مطالعه می تواند در روشن ساختن وضعیت سلامت روان، به برنامه ریزان بهداشتی کمک نماید تا مداخلات مرتبط با پیشگیری، درمان و بازتوانی اختلالات را طراحی نمایند.  همچنین، با بالا بردن سطح آگاهی جامعه و انجام مشاوره ژنتیکی می توان از بروز اختلال عقب ماندگی ذهنی، تا حدود زیادی پیشگیری نمود.