اثربخشی درمان شناختی- رفتاری گروهی بر رفتار خودمراقبتی، بهزیستی ذهنی و امیدواری در افراد مبتلا به دیابت نوع 2

دیابت یک بیماری مزمن، از نظر مدیریت بیماری و لزوم خودمدیریتی، پیچیده ترین بیماری محسوب می شود. درمان شناختی- رفتاری از روش هایی است که در ایجاد خودمدیریتی و خودتنظیمی نقش عمده ای ایفا می کند. این پژوهش با هدف تعیین تاثیردرمان شناختی- رفتاری بر رفتار خودمراقبتی، شاخص های بهزیستی و امیدواری در افراد مبتلا به دیابت نوع 2 بود.

این پژوهش نیمه تجربی با طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 مراجعه کننده به کلینیک دیابت بیمارستان رازی اهواز بودند، که 30 نفر به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و به طور تصادفی ساده در دو گروه گواه (15 نفر) و آزمایش (15 نفر) قرار گرفتند. گروه آزمایش به مدت 8 جلسه90 دقیقه ای با روش درمان شناختی- رفتاری آموزش دیدند و همه افراد پرسشنامه رفتارهای خودمراقبتی Toobert Hompson  و Glaskow، بهزیستی روان شناختی Ryff و امیدواری Snyder را به عنوان پیش آزمون و پس آزمون تکمیل کردند. داده ها با روش کوواریانس چندمتغیری و با استفاده از نرم افزارSPSS  نسخه 21 تحلیل شدند. سطح معنی داری آزمون ها 05/0 در نظر گرفته شد.

تحلیل کوواریانس نشان داد که درمان شناختی- رفتاری گروهی باعث افزایش معنی دار رفتارهای خودمراقبتی، بهزیستی ذهنی و امیدواری در گروه آزمایش مبتلایان به دیابت نوع 2 شد (p≤0/05).

نتایج نشان داد درمان شناختی رفتاری گروهی بر بهبود رفتارهای خودمراقبتی، بهزیستی ذهنی و امیدواری مبتلایان به دیابت نوع 2 موثر بود. پس روانشناسان و درمانگران می توانند از روش درمانی شناختی رفتاری گروهی برای افزایش رفتارهای خودمراقبتی، بهزیستی ذهنی و امیدواری آنان استفاده کنند.