بررسی عملکرد کمی و کیفی ارقام چغندرقند در تاریخ های مختلف کشت مستقیم و نشایی در دو منطقه شیروان و مشهد

به منظور بررسی و مقایسه کشت نشایی و کشت مستقیم ارقام مختلف چغندرقند در تاریخ های مختلف کاشت، آزمایشی به صورت فاکتوریل و در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی با سه تکرار در دو منطقه شیروان و مشهد اجرا گردید. فاکتورهای آزمایش شامل ارقام چغندرقند (دورتی و آناکوندا)، روش کاشت (مستقیم و نشایی) و تاریخ کاشت (15 اردیبهشت و 15 خرداد) بود. صفات کمی و کیفی مانند عملکرد ریشه، وزن برگ، عیار قند، ناخالصی های ریشه، میزان شکر ملاس، میزان شکر خالص، عملکرد شکر خالص و ضریب استحصال شکر اندازه گیری و محاسبه گردید. نتایج حاصل از این آزمایش بیانگر این بود که کشت چغندرقند در منطقه شیروان در مقایسه با منطقه مشهد از عملکرد بیشتری برخوردار بود. علاوه بر این، بیشترین عملکرد ریشه (34/77 تن در هکتار) و عملکرد شکر خالص (848/9 تن در هکتار) چغندرقند از کشت نشایی در تاریخ کاشت 15 اردیبهشت به دست آمد. از نظر میزان ناخالصی های ریشه بین دو روش کاشت تفاوت معنی داری مشاهده نشد. علاوه بر این، میزان قند قابل استحصال، عیار قند و ضریب استحصال شکر در کشت نشایی بر کشت مستقیم چغندرقند ارجحیت داشت. بررسی نتایج نشان داد که میزان سدیم، پتاسیم و نیتروژن مضره در ریشه چغندرقند با تاخیر در کاشت به میزان 29/26، 24/21 و 42/14 درصد افزایش یافت. در بین ارقام مورد بررسی، رقم آناکوندا از عملکرد ریشه و شکر بیشتری در مقایسه با رقم دورتی برخوردار بود. نتایج بیانگر این بود که بین میزان ناخالصی های ریشه و ضریب استحصال شکر، همبستگی منفی معنی داری وجود داشت. درمجموع به نظر می رسد، کشت نشایی چغندرقند در تاریخ کاشت اردیبهشت ماه باعث افزایش عملکرد ریشه و شکر چغندرقند می گردد.