اثربخشی امیددرمانی بر خوش بینی اسلامی و شادکامی در سالمندان

کیفیت زندگی این مرحله ضرورتی اجتماعی است.  هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی امیددرمانی بر خوش بینی اسلامی و شادکامی در سالمندان شهر اهواز بود. پژوهش حاضر به روش نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون-پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری پژوهش سالمندان تحت پوشش کمیته امداد شهر اهواز بودند و حجم نمونه شامل 30 نفر از سالمندان بودند که به شیوه نمونه گیری هدفمند با کسب کمترین نمره در آزمون امید به زندگی انتخاب و سپس به صورت تصادفی در دو گروه (15 نفر مداخله و 15 نفر گواه) قرار گرفتند. ابزار پژوهش شامل پرسشنامه خوش بینی اسلامی نوری و بی ریا، پرسشنامه شادکامی آکسفورد و پرسش نامه امید به زندگی اسنایدر می باشد. گروه مداخله در 8 جلسه امید درمانی بر اساس نظریه امید اسنایدر شرکت کردند که گروه گواه در آن شرکت نداشتند. داده ها با استفاده از تحلیل کوواریانس با نرم افزار SPSS نسخه 24 تحلیل شد. نتایج تحلیل کواریانس تفاوت معناداری در میانگین نمرات خوش بینی اسلامی بین گروه مداخله و گواه (P<0/001) و مقیاس های آن و در میانگین نمرات شادکامی (P<0/001) را نشان داد. بنابراین امیددرمانی موجب افزایش خوش بینی اسلامی و مقیاس های آن و شادکامی در سالمندان شده است. بر اساس یافته های پژوهش، آموزش امیددرمانی در افزایش خوش بینی اسلامی و شادکامی موثر بوده و بنابراین توصیه می شود در مراکز نگهداری از سالمندان به امیددرمانی توجه شود.