مقایسه اثر محافظتی کورکومین و نانوکورکومین بر سمیت آکرولئین در میتوکندری های جداشده از کبد موش صحرایی

تماس با آکرولئین، به سرعت گلوتاتیون داخل سلولی و ظرفیت آنتی اکسیدانی آن را کاهش می دهد و سبب اختلال در میتوکندری می شود. استفاده از برخی نانوذرات پلیمری نانوکورکومین نیز موجب افزایش پایداری کورکومین می گردد. در این مطالعه اثر این دو بر سمیت ناشی از آکرولئین در میتوکندری های جداشده از سلول های کبد موش صحرایی بررسی گردید.

در این مطالعه تجربی، از موش های صحرایی نر نژاد ویستار (با وزن 200-180 گرم) استفاده شد. میتوکندری های به دست آمده از کبد موش صحرایی در مواجهه با غلظت های مختلفی از کورکومین و نانوکورکومین قرار گرفتند، سپس آکرولئین در غلظت سمی با آن ها مواجه گردید و میزان زنده مانی میتوکندری ها نسبت به گروه فاقد این ماده محافظ ارزیابی شد. داده ها با استفاده از آزمون واریانس یک طرفه آنالیز شدند.

 در این مطالعه کورکومین و نانوکورکومین در غلظت های مختلف، در میزان زنده مانی میتوکندری تفاوت معنی داری نسبت به گروه کنترل نشان ندادند که بیانگر اثر غیرسمی آن ها بر میتوکندری بود؛ بااین حال کورکومین و نانوکورکومین در تمامی غلظت ها نتوانستند در حضور آکرولئین اثر محافظتی خود را بر میتوکندری ها اعمال کنند. همچنین میتوکندری در مقابل سمیت حاد آکرولئین توانست به عنوان یک ارگان هدف موردتوجه قرار گیرد. مکانیسم سمیت آکرولئین به گونه ای بود که کورکومین و نانوکورمین نتوانستند در مقابل سمیت میتوکندریایی آکرولئین، اثرات محافظتی خود را اعمال کنند.

نتایج این مطالعه نشان داد ازآنجایی که مکانیسم سموم مختلف متفاوت است؛ بنابراین در سمیت های مختلف، مواد محافظت کننده اثرات متفاوتی دارند و هر ماده محافظتی نمی تواند در مقابل همه سموم تاثیر خود را اعمال کند.