شواهد و تحلیل ساختاری در پهنه برخوردی زاگرس مرتفع (صحنه- هرسین)

منطقه مورد مطالعه در حد فاصل پهنه های زاگرس مرتفع و سنندج - سیرجان قرار دارد. عمده واحدهای چینه شناسی در منطقه مورد مطالعه شامل توالی های رسوبی- آتش فشانی، آهک های مزوزوییک و آهک های سنوزوییک است. عمده ساختارهای منطقه از روند کلی گسل زاگرس پیروی می کند. رادیولاریت ها اکثرا دارای لولای تیز و جزء چین های جناغی هستند و زاویه بین یالی آن ها در حدود 30 تا 70 درجه است. در منطقه شاه آباد علیا رادیولاریت ها به شدت چین خورده و گسلیده هستند که گسلیدگی در آن ها بعد از چین خوردگی رخ داده است. این رادیولاریت ها فاقد میان لایه بوده و شواهدی از چین خوردگی مجدد نشان می دهند. بر این اساس به نظر می رسد که رادیولاریت ها در اینجا به صورت کلیپ است. چین های بزرگ مقیاس مزوزوئیک (در آهک ها) نیز داری لولای مدور و روند شمال غرب - جنوب شرق می باشند، البته در برخی از چین ها شواهد مبنی بر چین خوردگی مجدد دیده می شود. چین های سنوزوئیک منطقه دارای لولای گرد هستند و زاویه بین یالی 120 درجه دارند. همچنین با توجه به دیاگرام (Π) رسم شده این چین ها اکثرا استوانه ای بوده و سطح محوری چین های رسم شده دارای روند شمال غرب - جنوب شرق و عناصر چین در واحدهای متفاوت است. به دلیل رئولوژی متفاوت شکل گیری چین ها در فازهای متفاوت تکتونیکی صورت گرفته است. راندگی آهک های مزوزوئیک بر روی افیولیت ها حاکی از تشکیل ساختارهای دوپلکسی است. مطالعه مورفولوژی انواع ماکل های دینامیکی و اندازه بلورهای باز تبلور یافته کلسیت نشان می دهد که دگرریختی منطقه ویژگی یک گستره حدواسط را دارا می باشد و دمای دگرریختی از بخش خارجی به بخش داخلی کوهزاد افزایش یافته است. میزان تنش جریانی بدست آمده از اندازه بلورهای کلسیت 200 تا 300 مگاپاسکال می باشد.