تحلیل محتوایی شعر پایداری آلمان و شعر دفاع مقدس ایران

ادبیات پایداری دعوت به ایستادگی در دوران انقلاب یا دوران استبداد و دعوت به مبارزه با دشمن خارجی یا داخلی یا حتی نفسانی است که از ابتدای پیدایش بشر وجود داشته و نویسندگان در تمام جوامع، متناسب با فرهنگ آن جامعه به نگارش این نوع ادبی پرداخته اند. این نوع ادبی شامل گونه های مختلفی می باشد که هریک گرایش های فرمی، زبانی و محتوایی خاص خود را داشته اند. یکی از این گونه ها شعر پایداری می باشد که به واسطه محتوا و مضمون، راه خود را از دیگر اشعار جدا ساخته است. این نوع شعر، خصوصا پس از وقوع دو جنگ جهانی، بسیار مورد توجه شاعران جهان قرار گرفت. در ایران نیز این نوع شعر از دیرباز مورد توجه شاعران قرار داشت؛ اما پس از وقوع جنگ تحمیلی و سروده های پیرامون آن که با عنوان شعر دفاع مقدس شناخته می شود، بیش از پیش خود را نمایان ساخت. مقاله حاضر بررسی محتوایی شعر پایداری کشور آلمان (پیرامون دو جنگ جهانی) و شعر دفاع مقدس ایران، از طریق یافتن انگاره های به کار رفته در آن ها می باشد که با هدف مقایسه مضامین آن نوشته شده است.