مثبت اندیشی در رویکرد اخلاق عرفانی و رابطه آن با تعامل زوجین

مثبت اندیشی در علم روان شناسی، به معنای تغییر نگرش نسبت به رویدادهای زندگی، با تبیین و تفسیرهای مثبت است و به عقیده روان شناسان مثبت اندیش، با توجه مثبت به خود و دیگران و آموزش آن، می توان به مدیریت زندگی پرداخت. در مقاله حاضر، مثبت اندیشی در فضای اخلاق عرفانی بررسی شده و تاثیر آن در تعاملات خانوادگی تحلیل شده است. سازوکار مثبت گرایی حاصل از رویکرد اخلاق عرفانی، تنها بر ابعاد شناختی درونی و فردی پایه گذاری نشده؛ بلکه بر ابعاد شناختی بیرونی، محیطی و الهی مبتنی است. مثبت اندیشی در اخلاق عرفانی، با تاسی از جهان بینی الهی و توحیدی، در سه محور توجیه الهی رویدادها، توجه مثبت و خوش بینانه به نعمت های الهی و انتظار مثبت به امداد الهی شکل یافته است. همچنین در مقاله حاضر، مبانی اخلاق عرفانی و نقش آن در تعامل زوجین بررسی شده است و نگاه توحیدی به وجود همسر در سه محور پذیرش همسر، توجه به ویژگی های مثبت همسر و مدارا، نمود پیدا کرده است.