ارتقای پایداری در سکونتگاه های تک واحدی بر اساس معماری بومی در کرانه ی شمالی خلیج فارس و دریای عمان

این مقاله به معماری خانه، مامن خانواده، براساس معیارهای توسعه پایدار می پردازد و دامنه آن به کرانه شمالی خلیج فارس و دریای عمان محدود است، اقلیم گرم و مرطوب ایران که بیشترین رشد جمعیت ایران در سال های اخیر را داشته است، ضرورت این مطالعه را در مقیاس کلان، هدایت معماری به سوی توسعه پایدار ایجاب می نماید. در این پژوهش مسکن بومی اقلیم گرم و مرطوب در گونه تک واحدی که فراگیرترین نوع سکونت در دامنه تحقیق است، از جنبه پایداری سنجیده می شود. پرسش اصلی پژوهش این است که از کدام ویژگی های پایداری معماری مسکن بومی در اقلیم گرم و مرطوب ایران می توان برای طراحی معماری معاصر الگو گرفت. اهداف پژوهش شامل ارزش گذاری پایداری سکونت گاه های تک واحدی بومی و ارایه چک لیست طراحی پایدار در این اقلیم بود. بر این اساس، پژوهش، بر دو سطح مطالعه نظری و تجربی استوار است؛ در سطح نظری، سامانه GSAS به عنوان ملاکی برای ارزیابی انتخاب و بررسی شد. در سطح تجربی، مدل های تحقیق که شامل 9 خانه بومی که تا به امروز به حیات خود ادامه داده و مورد بهره برداری مسکونی هستند، در اقلیم گرم و مرطوب، ارزیابی و در یک آنالیز مقایسه ای، نتایج ارزیابی ها مقایسه و تحلیل شدند. نتیجه این بود که رسیدن به این مهم که خانه های بومی در کرانه شمالی خلیج فارس و دریای عمان در مواردی خاص قابلیت الگوبرداری دارند و نقاط قوت آنها از جنبه پایداری ارایه و معیارهایی برای طراحی مسکن معاصر در این اقلیم ارایه شده است.