کارکرد سرنویس های نسخه فلورانس در بازنویسی داستان های شاهنامه

داستان های متون ادبیات فارسی در صورت اصلی برای بسیاری از مخاطبان امروزی با جزئیات قابل درک نیستند. ازاین روی باید به زبانی ساده تر بازنویسی شوند. بازنویسی با در نظر داشتن سطح مخاطب، او را به خواندن داستان جلب می کند. در بازنوشت داستان های کهن در حد امکان باید جزئیات سبک و زیبایی اثر اصلی حفظ شود. در همین راستا برای بازنویسی و بازگردان داستان های شاهنامه به نثر، علاوه بر توجه به سطح مخاطب، شناخت سبک و شیوه بیان فردوسی ضروری است. لازم است در بازنویسی متون کهن بخش ها و ساختار اصلی داستان ها حفظ شود. نظر به پیوند سرنویس های شاهنامه با ساختار داستان، پیشنهاد ما در این مقاله بهره گرفتن از نسخه هایاین اثر با محوریت سرنویس های آن هاست. در این مقاله به عنوان مصداقی قابل توجه، به نسخه فلورانس پرداخته و ضمن نقد برخی مشکلات در بازنویسی شاهنامه، راهکارهایی برای بازنویسی دقیق تر ارائه شده است.