تاثیرهشت هفته تمرین هوازی تداومی و تناوبی بر سطح سرمی پروتئین واکنشی C و مولکول های چسبان در مردان مبتلا به نارسایی قلبی

شواهد نشان داده اند که مولکول های چسبان و میانجی های التهابی نقش مهمی در پاتوژنز آترواسکلروز دارند. هدف تاثیرهشت هفته تمرین هوازی تداومی و تناوبی بر سطح سرمی پروتئین واکنشی C و مولکول های چسبان در مردان مبتلا به نارسایی قلبی بود.

در این پژوهش، 42 نفر مرد میانسال با نارسایی قلبی، هدفمند انتخاب و تصادفی به سه گروه مساوی(14 نفر) تمرین هوازی تداومی، هوازی تناوبی و کنترل تقسیم شدند. تمرین تداومی(شدت 45 تا 70 درصد ضربان قلب بیشینه) و تمرین تناوبی(شدت 45 تا 80 درصد ضربان قلب بیشینه با استراحت 5 تا 10 دقیقه ای بین هر تناوب) به مدت هشت هفته(سه روز در هفته) بود. قبل و پس از اجرای تمرین نمونه خونی از سه گروه گرفته، به روش الایزا اندازه گیری شد. برای تحلیل داده ها از نرم افزار SPSS نسخه 20 در سطح معنی داری 0/05≥P استفاده شد.

پس از هشت هفته تمرین سطح سرمی پروتئین واکنشی C، مولکول چسبان سلولی-1 و مولکول چسبان عروقی-1 در دو گروه تمرینی کاهش معنی دار داشت(P ≤ 0.05)، ولی در گروه کنترل تفاوتی معنی دار دیده نشد. در سطوح hs-CRP (P = 0.023) و VCAM-1(P = 0.0001) در هر سه گروه تفاوت معنی داری دیده شد، اما تفاوت معنی داری در سطح ICAM-1(P = 0.17). در بین سه گروه مشاهده نشد.

تمرین هوازی با کاهش سطوح hs-CRP و VCAM-1 احتمالا نقش موثری در پیشگیری و کنترل بیماری های قلبی-عروقی مردان نارسایی قلبی دارد.