اثر کیفیت زندگی بر سلامت اجتماعی با میانجیگری اخلاق توسعه اجتماعی

امروزه مفهوم سلامت اجتماعی در کنار دوبعد مهم دیگر سلامت جایگاه وافری پیدا نموده است. از طرفی یکی از برنامه های مهم سیاستگزاران اجتماعی برای تحقق سلامت اجتماعی و توسعه شهرها توجه به مفهوم ارتقاء کیفیت زندگی است. کیفیت زندگی لزوما همیشه منجر به سلامت اجتماعی نخواهد شد. این تحقیق درصدد است رابطه کیفیت زندگی بر سلامت اجتماعی را با کنترل و میانجیگری اخلاق توسعه اجتماعی تبیین نماید. روش انجام تحقیق از نوع میدانی و شیوه پیمایش بود. جامعه آماری این تحقیق کلیه شهروندان ساکن در شهر تهران هستند. شیوه نمونه گیری به صورت خوشه ای چند مرحله ای بود. حجم نمونه تحقیق به میزان 384 تعیین گردید ولی برای جبران خطاهای مرسوم در نمونه گیری این میزان افزایش یافت. برای آزمون فرضیه های تحقیق از ضرایب همبستگی پیرسیون و تفکیکی و برای آزمون مدل نظری تحقیق از مدلسازی معادلات ساختاری به کمک نرم افزار لیزرل استفاده شد. نتایج ضریب همبستگی تفکیکی نشان داد همبستگی کیفیت زندگی بر سلامت اجتماعی با کنترل متغیر اخلاق توسعه اجتماعی همچنان معنی دار شده ولی متغیر کنترل، منجر به تضعیف شدت رابطه می شود. در آزمون مدل نظری تحقیق مشخص شد که کیفیت زندگی از طریق اخلاق توسعه اجتماعی با سلامت اجتماعی رابطه قوی دارد. در این مدل اثر کیفیت زندگی بر سلامت اجتماعی به صورت مستقیم معنی دار نشد. همچنین مهمترین مولفه اثرگذار کیفیت زندگی بر سلامت اجتماعی، سلامت روان می باشد.