نوروپلاستیسیتی و نقش آن در بازیابی سینرژی عصبی-حرکتی به دنبال توانبخشی بیماران سکته مغزی: یک مرور نظامند

با اجرای تمرین های هدفمند توانبخشی عصبی می توان مهارت خاصی را در یک فرد سالم ایجاد کرد و نیز به بازتوانی در اندام ها دست یافت. پشتوانه این فرضیه، نوروپلاستیسیتی در مغز است. در صورت بروز اختلال در سامانه مرکزی اعصاب، قشر حرکتی و یا سنسوری مغز، یادگیری حرکت دستخوش تغییر و در بیشتر موارد دچار اختلال می گردد. با پژوهش در رهیافت کنترلی مغز در مورد نحوه استخدام المان های حرکتی در محیط بیرونی، مدل سازی بازتوانی عصبی امکان پذیر می گردد. هدف از مطالعه کنونی، مروری بر مطالعاتی است که به بررسی نقش نوروپلاستیسیتی مغزی و عوامل مرتبط با آن در بازتوانی عصبی-حرکتی پرداخته اند.

برای تدوین مقاله کنونی به منابع مربوط از ژانویه 2005 تا ژانویه 2017 استناد گردیده است. به این منظور با استفاده از پایگاه های اطلاعاتی Google Scholar، ProQuest، PubMed، Web of Science و نیز با ترکیب کردن واژه ها، جستجو صورت پذیرفته و در مرحله اول 41 مقاله مرتبط با موضوع انتخاب گردید. سپس از بین این مقالات و بر مبنای یک روش گزینشی هدفمند، مقالاتی که محتوای آن ها با موضوع مطالعه مرتبط بودند، برگزیده شدند.

 بررسی مطالعات نشان داد، تقویت نوروپلاستیستی مغز فرآیند یادگیری فعالیت های حرکتی و بهبودی را تسهیل می بخشد و برای بازتوانی افراد دچار سکته مغزی می توان بر روی سینرژی های عضلاتی که الگوی فعالیت آن ها پس از سکته دچار تغییر شده است تمرکز کرد.

 به حداکثر رساندن میزان نوروپلاستیسیته مغزی برای ارایه بیشترین پتانسیل جهت رسیدن به موفقیت بیشتر در درمان های توانبخشی به دنبال اختلالات عصبی است.