اثربخشی برنامه فرزندپروری بر اساس مدل بارکلی بر تعامل مادر و کودک با اختلال رفتاری

این پژوهش با هدف تعیین میزان اثربخشی برنامه فرزندپروری بر اساس مدل بارکلی بر تعامل مادر و کودک با اختلال رفتاری در شهر ورامین انجام شد.

پژوهش حاضر نیمه آزمایشی و طرح مورد استفاده در این پژوهش طرح پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری در این پژوهش کلیه مادران کودکان با اختلال رفتاری مراجعه کننده به کلینیک مشاوره ارمغان در سال 1398 بودند. گروه نمونه مشتمل بر 30  نفر بود که به صورت در دسترس انتخاب شده و به صورت تصادفی در دو گروه 15 نفری قرار گرفتند. گروه آزمایش طی 10 جلسه 80 دقیقه ای، هفته ای دو بار در جلسات گروهی فرزندپروری بر اساس مدل بارکلی شرکت کرد و گروه کنترل هیج مداخله ای دریافت نکرد.  ابزار به کار گرفته شده در پژوهش حاضر مقیاس رابطه کودک-والد رابرت سی. پیانتا (1992) بود. داده های پژوهش با استفاده از روش تحلیل کوواریانس چندمتغیری در نسخه 24 نرم افزار SPSS تحلیل شد.

نتایج این پژوهش نشان داد که برنامه فرزندپروری بر اساس مدل بارکلی تاثیر معناداری بر تعامل و همچنین خرده مقیاس های تعارض، نزدیکی و وابستگی مادر و کودک با اختلال رفتاری داشت (001/0P<).

آموزش برنامه فرزندپروری بر اساس مدل بارکلی می تواند تعامل مادر و کودک با اختلال رفتاری را بهبود بخشد؛ بنابراین، برنامه ریزی به منظور استفاده از این برنامه اهمیت خاصی دارد.