بررسی ارتباط بین تیتر آنتی مولرین آنتی Systemic lupus erythematosus بادی با شدت بیماری در زنان در سن باروری

Systemic lupus erythematosus (SLE)، یک بیماری خود ایمنی شایع می باشد که در صورت عدم تشخیص و درمان به موقع، با بروز عوارض جدی و جبران ناپذیر نظیر نفریت همراه می باشد. به همین دلیل، تشخیص زودرس بیماری از اهمیت بالایی برخوردار است. از طرفی، برخی مطالعات نشان داده است بین سطح سرمی هورمون آنتی مولرین و شدت فعالیت بیماری SLE، ارتباط وجود دارد. از این رو، مطالعه ی حاضر با هدف تعیین ارتباط بین تیتر آنتی مولرین آنتی بادی با شدت و میزان فعالیت بیماری SLE به انجام رسید.

 در یک مطالعه ی مقطعی، 70 زن در دامنه ی سنی 35-18 سال مبتلا به SLE که در سال 1395 به درمانگاه روماتولوژی بیمارستان الزهرای (س) اصفهان ارجاع شده بودند، انتخاب شدند. شدت فعالیت بیماری SLE با معیار SLE Disease activity index-2000 (SLEDAI-2k) و سطح هورمون آنتی مولرین در آنان اندازه گیری شد و ارتباط بین آن ها مورد بررسی قرار گرفت.

 میانگین سطح سرمی هورمون آنتی مولرین در بیماران مورد مطالعه، 49/1 ± 58/1 با دامنه ی 36/7-20/0 نانوگرم/میلی لیتر بود و بر مبنای آن، 11 نفر (7/15 درصد) دارای سطح پایین این هورمون بودند. برابر نتایج به دست آمده، بین سطح هورمون آنتی مولرین و شاخص فعالیت بیماری SLE، یک همبستگی معکوس و معنی دار به میزان 46/0 مشاهده گردید (001/0 > P).

 بر اساس یافته های این مطالعه، بین سطح هورمون آنتی مولرین و شدت فعالیت SLE ارتباط معکوسی وجود دارد و به ویژه در زمانی که بیمار تحت پالس تراپی با کورتن و سیکلوفسفامید قرار دارد، سطح هورمون آنتی مولرین پایین تر است و این موضوع، می تواند منجر به بروز عوارض جدی در زنان سنین باروری گردد.