تاثیر وابسته به سن ادیپونکتین سرمی در موش صحرایی و ارتباط آن با شاخص های مقاومت به انسولین

ادیپونکتین از مهم ترین هورمون های بافت چربی می باشد که اطلاعات متناقضی در خصوص تغییرات سرمی این هورمون در سنین مختلف به ویژه در سنین بالا در دسترس می باشد. این مطالعه با هدف تعیین تغییرات سرمی وابسته به سن ادیپونکتین و ارتباط آن با شاخص های مقاومت به انسولین در موش های صحرایی نر طراحی گردیده است.

سرم موش های صحرایی نر در سنین 2، 5، 10، 18، 52 و 72 هفته (در هر سن 10 سر موش) جمع آوری گردید. تست تحمل گلوکز خوراکی و تست ترشح انسولین تحریک شده با گلوکز با اندازه گیری گلوکز و انسولین سرم در زمان های 15، 30، 90 و 120 دقیقه پس از تجویز خوراکی گلوکز (mg/kg 1 وزن بدن) در هر سن ارزیابی گردید. مقادیر ادیپونکتین و انسولین با استفاده از کیت الایزای اختصاصی گونه اندازه گیری شدند. شاخص مقاومت به انسولین HOMA-IR با استفاده از مقادیر گلوکز و انسولین محاسبه گردید. نتایج با استفاده از نرم افزار SPSS Inc., Chicago, IL; Version 16 و آزمون آنالیز واریانس یک طرفه و پس آزمون LSD مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.

نتایج نشان دهنده کاهش وابسته به سن ادیپونکتین بود به طوری که موش های پیر 72 هفته ای کمترین میزان هورمون را نسبت به سایر سنین نشان دادند (05/0 p<). شاخص های مقاومت به انسولین مانند قند خون ناشتا، مقدار سرمی انسولین، IR-HOMA و تست های پاسخ به مصرف گلوکز با روندی وابسته به سن افزایش یافتند و بیشترین مقدار این شاخص ها در موش های صحرایی 72 هفته مشاهده شد (05/0p<).

 با توجه به نقش ادیپونکتین در هموستاز گلوکز بدن و ایجاد حساسیت به انسولین به نظر می رسد کاهش وابسته به سن ادیپونکتین بخشی از مکانیسم بروز مقاومت به انسولین همراه با افزایش سن باشد.