تاثیر تمرین تنفسی دیافراگمی بر عملکرد ریوی در سالمندان مبتلا به بیماری های انسدادی مزمن ریه

 بیماری انسدادی مزمن ریه یکی از مهم ترین بیماری های پیش رونده ریوی است. آشکار است که اختلال عملکرد دیافراگم یک عامل مهم در بدترشدن و پیشرفت علائم در بیماران دارای انسداد مزمن ریه است. به همین دلیل تاثیر تمرین تنفسی دیافراگمی بر برخی از عوامل ریوی در این بیماران بررسی شد.

 در این پژوهش نیمه تجربی از نوع قبل و پس از آزمون 16 بیمار مرد با میانگین و انحراف معیار سنی 574±55 مبتلا به انسداد مزمن ریه، با شدت متوسط به صورت در دسترس و هدفمند انتخاب و به شکل تصادفی در دو گروه هشت نفره (آزمایش دیافراگمی و گروه کنترل) تقسیم شدند. از وسایل آزمایشگاهی و پرسش نامه اطلاعات فردی برای کنترل معیارهای ورود استفاده شد. توسط وسایل آزمایشگاهی حداکثر فشار دمی، FEV1 و تعداد تنفس در دقیقه اندازه گیری شد. تمرین تنفسی به مدت هشت هفته و هفته ای سه جلسه روی گروه آزمایش اعمال شد. گروه کنترل هیچ تمرینی را انجام ندادند. پس از پایان تمرینات، عوامل ریوی دوباره اندازه گیری شد. برای تجزیه و تحلیل آماری داده های به دست آمده از تحلیل واریانس و آزمون تعقیبی توکی استفاده شد.

یافته ها بیانگر آن است که تمرین تنفسی دیافراگمی بر عوامل ریوی تاثیر داشته و معنادار است (0/01=P). در گروه کنترل در هیچ یک از متغیرها بهبودی مشاهده نشد (0/05˃P).

نتایج مطالعه ما نشان داد تمرین تنفسی موجب بهبود الگوی تنفسی بیماران می شود و باید در برنامه بازتوانی ریوی این بیماران گنجانده شود.