برآورد تبخیر- تعرق مرجع در شرایط کمبود داده و ارزیابی روش های والیانتس برای خط ساحلی شمال و جنوب ایران

تبخیر- تعرق (ET) مهمترین پارامتر در مطالعات اقلیمی و برنامه ریزی آبیاری است. برآورد تبخیر- تعرق پتانسیل (ETo) به روشی ساده، مورد توجه زیادی، به خصوص در کشورهای در حال توسعه، که در آن اطلاعات هواشناسی مورد نیاز برای روش استاندارد پنمن- مونتیث فائو (PMF-56) ناقص و یا در دسترس نمی باشد، قرار گرفته است. همچنین علارغم توسعه کشاورزی در خطوط ساحلی ایران، تحقیقات جامع ای جهت محاسبه تبخیر-تعرق در این بخش ها صورت نگرفته است. هدف از این مطالعه عبارت است از: 1- ارزیابی 5 روش کمبود داده شامل: هارگریوز- سامانی، پریستلی تیلور، مکینک، تورک در مقایسه با روش استاندارد برآورد ETo و 2- ارزیابی دو مدل از جدیدترین روش های برآورد ETo توسط والیانتس در مقایسه با روش PMF-56 برای خطوط ساحلی شمال و جنوب ایران. به منظور این مطالعه، داده های 14 ایستگاه سینوپتیک شامل 8 ایستگاه در خط ساحلی جنوب و 6 ایستگاه در خط ساحلی شمال انتخاب شدند. نتایج آزمون های آماری نشان داد که در میان روش های تخمین تبخیر-تعرق با کمبود داده، روش تورک برای ایستگاه های خط ساحلی شمال به دلیل اقلیم معتدل و مرطوب و روش پریستلی تیلور به دلیل گرما و رطوبت بیشتر برای ایستگاه های واقع شده در خط ساحلی جنوب بهترین نتایج را در مقایسه با روش PMF-56 دارند. در میان روش های توسعه داده شده توسط والیانتس، روش والیانتس 2 بیشترین مطالبقت را با روش PMF-56 دارد.