مطالعه تجربی و ارزیابی خواص مکانیکی کامپوزیت های منفرد و مرکب نانومقیاس (PCL/PU) ساخته شده به روش های الکتروریسی هم زمان و الکتروریسی آمیخته

ماتریکس خارج سلولی(ECM)  به عنوان ساختار تشکیل دهنده ی بافت های بدن، جایگاهی جهت نگهداری سلول ها و ساختاری سه بعدی از نانوالیاف پروتئینی و پلی ساکاریدی با قطر 500-50 نانومتر دارد. الکتروریسی روشی است که اجازه تولید نانوالیاف در این محدوده را می دهد.

 پلی کاپرولاکتان، پلی یورتان و حلال های کلروفرم، اتانول، تتراهیدرو فوران و دی متیل فرمامید و 1،1،1،3،3،3 هگزا فلورو 2 پروپانول مورداستفاده قرار گرفتند. ساختارهای منفرد PCL و  PU و ساختار کامپوزیتی (50:50)PCL/PU با استفاده از روش الکتروریسی هم زمان و آمیخته طراحی شدند. ساختار و مرفولوژی در ساختارهای منفرد و کامپوزیت توسط آنالیزهای SEM، FTIR و خواص مکانیکی توسط انجام تست کشش (حداکثر تحمل نیرو، تنش، کرنش و مدول یانگ) موردبررسی قرار گرفت.

ساختارهای منفرد و کامپوزیتی بر اساس روش ساخت، مورفولوژی و خواص مکانیکی مطلوبی جهت کاربردهای مهندسی بافت دارند. محدوده تغییرات میانگین قطر الیاف و مدول یانگ در ساختارهای طراحی شده به ترتیب 89 ± 228 تا 95 ± 470 نانومتر و 39/0 ± 20/1 تا 54/0 ± 03/8 مگاپاسکال است. ساختارهای کامپوزیتی ساخته شده به روش الکتروریسی هم زمان و آمیخته به ترتیب کمترین میانگین قطر الیاف nm 89 ± 228 و بیشترین استحکام MPa 54/0 ± 03/8 را دارا می باشند.
 

ساختارهای کامپوزیتی های طراحی شده ازنظر ساختار، مورفولوژی و خواص مکانیکی مناسب می توانند به عنوان جایگزین مصنوعی مورداستفاده قرار گیرند. ساختار های کامپوزیتی طراحی شده به روش الکتروریسی آمیخته به دلیل عدم حرکت آزادانه نانوالیاف پلی یورتان و ایجاد انقباض ذاتی در ساختار کامپوزیت میزان استحکام بیشتری را نسبت به ساختارهای دیگر نشان می دهند.