برازش مدل های توزیع فراوانی گونه ای در جوامع مشجر گیاهی منطقه گوره دره، کوه های گچی قران اهر

یکی از اهداف مهم مدیریت منابع طبیعی، حفظ تنوع گیاهی در بوم سازگان می باشد. به طوری که رویشگاه ها از حاصلخیزی و پایداری بوم شناختی بیشتری در برابر تغییرات برخوردار شوند. شاخص های تنوع مختلفی برای بررسی وضعیت تنوع گونه ای بوم سامانه های طبیعی ارائه گردیده است. یکی از این شاخص ها، استفاده از مدل های تجربی توزیع فراوانی است که هر کدام از این مدل ها بیانگر میزان پایداری و سلامت جوامع گیاهی می باشد. این تحقیق در مراتع مشجر منطقه گوره دره گچی قران در 20 کیلومتری جنوب شهر اهر به منظور آگاهی از میزان تخریب و پایداری جوامع گیاهی موجود در دو طبقه ارتفاعی صورت پذیرفت. بدین منظور، در دو طبقه ارتفاعی پایین تر و بالاتر از 1800 متر از سطح دریا اقدام به مستقر نمودن 50 قطعه نمونه شد. در داخل قطعه نمونه ها، تعداد و درصد گونه های درختچه ای و درختی داخل قطعه نمونه ها برداشت شد. از شاخص های پارامتریک شامل منحنی درجه بندی تنوع و مدل های توزیع فراوانی (عصای شکسته، لوگ نرمال، سری لگاریتمی و سری هندسی) جهت بررسی گرافیکی تنوع گیاهی و میزان برازش آن ها با مدل های تجربی مبین پایداری جوامع گیاهی استفاده شد. نتایج نشان داد که با بررسی میزان برازش داده های فراوانی گونه توسط استفاده آزمون برازش توزیع کای اسکور، جامعه گیاهی هر دو طبقه ارتفاعی از مدل سری لگاریتمی در سطح پنج درصد تبعیت می کند. از آنجا که مدل سری لگاریتمی بیانگر جوامع ناپایدار است و جامعه گیاهی، تعداد گونه نسبتا کمی دارد لذا می توان احتمال داد که این دو رویشگاه از لحاظ تنوع گونه ای و پایداری در سطح پایینی قرار گرفته اند. هر دو طبقه ارتفاعی با مدل سری هندسی برازش معنی دار در سطح پنج درصد داشت. بر طبق نتایج، طبقه پایین ارتفاعی دارای تنوع کمتری نسبت به طبقات ارتفاعی بالا بود. بنابراین پیشنهاد می شود تا حد امکان فشار دام بر مراتع توسط روستاها و عشایر محلی با ایجاد معیشت های جایگزین کمتر شود.