بررسی اثرات ضد التهابی نئوستیگمین در مدل التهابی حاد Air Pouch در موش صحرایی نر
این مطالعه، با هدف بررسی اثرات نئوستیگمین بر روی شاخص های التهابی و تغییرات هیستوپاتولوژی بافت گرانولوماتوز انجام شد.
مدل Air pouch در شش گروه از موش های صحرایی نر نژاد Wistar ایجاد شد. در ناحیه ی پشتی حیوان بیهوش شده، هوای استریل (10 و 20 میلی لیتر) به ترتیب در روزهای اول و سوم تزریق شد. جهت القای التهاب، در روز ششم 2 میلی لیتر کاراژنین (1 درصد) به داخل Pouch تزریق شد. هم زمان با کاراژنین، نرمال سالین به عنوان شاهد و نئوستیگمین با دزهای 35، 70، 140، 200 و 310 میکروگرم بر کیلوگرم به داخل صفاق تزریق شد. بعد از 6 ساعت، موش ها کشته شدند و مایع داخل Pouch برای تعیین حجم اگزودا و شمارش لکوسیتی جمع آوری شد. بافت گرانولوما خارج شد و پس از تعیین وزن، خصوصیات هیستوپاتولوژیک آن مورد بررسی قرار گرفت.
دز 70 میکروگرم بر کیلوگرم نئوستیگمین میزان تجمع لکوسیتی (050/0 > P)، حجم اگزودا (001/0 > P) و وزن بافت گرانولوماتوز (001/0 > P) را در مقایسه با گروه شاهد کاراژنین، با تفاوت معنی داری کاهش داد. در عین حال، دز 200 میکروگرم بر کیلوگرم دارو باعث افزایش مقادیر شاخص های التهابی پیش گفته گردید (050/0 > P). نتایج مطالعات هیستوپاتولوژیک بافت گرانولوماتوز نشان داد که دزهای بالاتر نئوستیگمین اثرات ضد التهابی بیشتری در مقایسه با گروه شاهد ایجاد می کنند.
با وجود اثرات متفاوت نئوستیگمین در مدل التهابی Air pouch، در مجموع دزهای پایین نئوستیگمین اثرات ضد التهابی بیشتری بر روی شاخص های التهاب محیطی نشان دادند. با توجه به مکانیسم های متنوع پیشنهادی، احتمال می رود این اثرات به واسطه ی عملکرد مجموعه ای از اثرات تنظیمی نئوستیگمین بر سیستم ایمنی ایجاد می شود.
نئوستیگمین ، التهاب ، کاراژنین ، موش صحرایی
- حق عضویت دریافتی صرف حمایت از نشریات عضو و نگهداری، تکمیل و توسعه مگیران میشود.
- پرداخت حق اشتراک و دانلود مقالات اجازه بازنشر آن در سایر رسانههای چاپی و دیجیتال را به کاربر نمیدهد.