محیط زندگی عاری از حوادث: درک بیماران و کارکنان از ویژگی های محیط فیزیکی ایمن در بخش های روان پزشکی

ایجاد و حفظ محیط ایمن، یک بخش مهم از مراقبت در بخش های روان پزشکی است. نتایج مطالعات قبلی نشان می دهد که برخی ویژگی های محیط فیزیکی، ایمنی بخش را تسهیل می کند. تجارب افرادی که بیش ترین حضور در این محیط ها را دارند، می تواند بهترین منبع جهت شناسایی این ویژگی ها باشد. بنابراین مطالعه حاضر با هدف تبیین درک بیماران و کارکنان از ویژگی های محیط فیزیکی ایمن در بخش های روان پزشکی انجام یافته است.

در این مطالعه کیفی توصیفی اکتشافی، هفت نفر از بیماران در حال ترخیص و نوزده نفر از کارکنان شاغل در بخش های روان پزشکی مورد مصاحبه قرار گرفتند و همچنین 84 ساعت مشاهده در عرصه صورت گرفت. داده ها با استفاده از رویکرد تحلیل محتوای کیفی با روش Graneheim و Lundman تحلیل شد.

 نتایج نشان داد که محیط فیزیکی ایمن در بخش های روان پزشکی به معنای «داشتن محیط زندگی عاری از حوادث» است. این درون مایه، انتزاعی شده دو طبقه اصلی شامل «داشتن طرح پیشگیری کننده از حوادث» و «داشتن محیط زندگی طبیعی (نرمال)» است. «حذف یا تعدیل اسباب حادثه آفرین»، «بخش های متناسب با ویژگی بیماران» و «شرایط تسهیل کننده عملکرد کارکنان» زیرطبقات طبقه داشتن طرح پیشگیری کننده از حوادث و «فعالیت های هدفمند و معنادار»، «شرایط سالم و خوشایند» و «تامین حریم بیمار» زیرطبقات طبقه «داشتن محیط زندگی طبیعی (نرمال)» است.

 با توجه به نتایج مطالعه حاضر، جهت پیشگیری از آسیب روانی و جسمی به بیماران و کارکنان در بخش های روان پزشکی ضروری است تا یک محیط فیزیکی ایجاد شود که عاری از امکان وقوع حوادث باشد و در عین حال نیازهای روزمره بیماران تامین شود.