توسعه معیار پایدار ردیابی شاخص کل بورس اوراق بهادار تهران

به منظور سرمایه گذاری در یک شاخص منتخب در وهله اول به تشکیل یک پرتفوی که تقریبی از آن شاخص باشد نیاز داریم. این کار ردیابی شاخص نامیده می شود. در این پژوهش کیفیت معیارهای مختلف ردیابی شاخص سنتی را به همراه معیار توسعه داده شده، بررسی، مزایا و معایب هر یک را شناسایی، و نهایتا معیار پایدارتر را معرفی می کنیم. برخلاف پژوهش های انجام شده بر روی تشکیل پرتفوی ردیاب و نیز کیفیت ردیابی که درجه میزان ردیابی شاخص را در پرتفوی ردیاب نشان می دهد، تمرکز این پژوهش بر پایداری و ثبات معیارهای ردیابی است. بدین معنا که ما به دنبال روشی که بهترین پرتفوی ردیاب با بالاترین کیفیت ردیابی را تشکیل دهد، نبودیم، در عوض، در این پژوهش تلاش شد تا نتایج دوره تخمین را با دوره سرمایه گذاری مقایسه کرده تا ضمن بررسی و تحلیل معیارها مشخص کنیم که کدام یک از معیارهای ارزیابی از ثبات بیشتری برخوردار هستند. البته در نهایت مشخص شد که با بهبود متغیرهای ارزیابی ثبات، چگونگی تشکیل پرتفوی ردیاب نیز بهبود یابد. در این راستا، معیار نوین کیفیت ردیابی محقق معرفی و سپس عملکرد آن با معیارهای سنتی مقایسه شد. با مقایسه کیفیت های ردیابی محقق و سه معیار سنتی نوسان خطای ردیابی (TEV) و میانگین مجذور خطاها (MSE) و میانگین انحراف مطلق(MAD) مشخص شد که تفاوت های معناداری در مقادیر پیش بینی کننده شان وجود دارد. قلمرو مکانی این پژوهش بورس اوراق بهادار تهران و جامعه آماری آن شامل کلیه شرکت های پذیرفته شده در بورس است. قلمرو زمانی تحقیق نیز از ابتدای مهر ماه سال 1391 لغایت شهریورماه سال 1396 به مدت پنج سال می باشد.