ایمونوگلوبولین وریدی در کودکان

ایمونوگلوبین وریدی (IVIG) به عنوان یک درمان جایگزین پروتئین پلاسما (IgG)، در بیماران دچار کمبود یا نقص ایمنی تجویز می شود. در بیماران دچار کمبود ایمنی، ایمونوگلوبین به جهت حفظ و نگهداری سطح آنتی بادی به میزان کافی، به منظور جلوگیری از عفونت ها و تامین یک ایمنی غیرفعال توصیه می شود. هدف از این مقاله آشنایی با نحوه استفاده از ایمونوگلوبین وریدی، در شرایط مختلف در کودکان می باشد.

این مقاله حاصل یک مطالعه مروری است که از طریق جدیدترین مطالعات کتابخانه ای و جستجوی اینترنتی در داده پایگاه های، Google Scholar ،Science Direct ،SID ،PubMed از سال 2010 تا 2014 و با کلمات کلیدی (ایمونوگلوبولین وریدی، کودکان، نقص ایمنی) تدوین شده است.

در سال های اخیر ایمونوگلوبولین وریدی در درمان بیماری های مختلف کودکان مانند اختلالات هماتولوژیک نظیر پورپورای ترومبوسیتوپنیک ایدیوپاتیک، کمبود خود ایمنی فاکتور هشت، آپلازی گلبول قرمز مرتبط با پارو ویروس نفروپاتی ایمونوگلوبولین A، گلومرولونفریت غشایی، لوپوس، آرتریت روماتوئید جوانان و گیلن باره مورد استفاده قرار گرفته است. عوارض این دارو اغلب هنگام تزریق ظاهر می شود و با تنظیم سرعت و مقدار تزریق، قابل کنترل است. سردرد شایعترین عارضه است. لرز، سرگیجه، تب، خارش از عوارض احتمالی این دارو هستند.

ایمونوگلوبولین وریدی به طور کلی یک روش درمانی قابل تحمل در کودکان مبتلا به کمبود آنتی بادی است اما دریافت ایمونوگلوبین وریدی در همه ی بیماران باید تحت نظر تیم درمانی که با نشانه های بیماری، خطرات، عوارض جانبی و مدیریت مناسب در استفاده از آن آشنایی کامل دارند انجام گیرد.