بررسی بن مایه های غنایی در شعر انقلاب اسلامی

شعر انقلاب اسلامی ادامه شعر گذشته فارسی است و دایره شمول آن چه از نظرگاه مضمون و درون مایه و چه از منظر قالب و شکل، همه قلمروهای گذشته را در برمی گیرد. شعر انقلاب هم درون مایه حماسی دارد هم عارفانه، هم عاشقانه، هم مذهبی و هم اجتماعی و سیاسی؛ بهتر است بگوییم هیچ موضوع و مضمون الهی، انسانی و جهانی نیست که شاعران انقلاب بدان نپرداخته باشند. شعر عاشقانه یکی از شاخه های شعر انقلاب است که در شعر شاعران این دوره نمود چشمگیری دارد. سروده های تغزلی عاشقانه انقلاب که در همه قالب ها به ویژه غزل سروده شده اند، عمدتا از وقار و نجابت و ادب شاعرانه ای برخوردارند که از این منظر با سروده های تغزلی عاشقانه پیش از انقلاب تفاوت بارز و محسوس دارند. از آنجا که عشق و بیان احساسات ناب و عواطف در قالب زیباترین جملات توصیفی در ادبیات انقلاب نقش بسته و جزو مضامینی است که ما آن را در شمار ادبیات غنایی می دانیم، در پژوهش حاضر با استفاده از روش توصیفی و تحلیل محتوا جنبه های غنایی ادبیات بعد از انقلاب مورد بررسی قرار گرفته است. با توجه به روحیات مردم و همچنین اشعار شاعران در این زمان می توان گفت ادب غنایی علاوه بر مضامین عرفانی و حماسی، بخش قابل توجهی از ادبیات این دوره را به خود اختصاص داده است.