مقایسه کارایی نانو ذرات مغناطیسی آهن، نانو لوله‫ های کربنی تک‫ جداره و نانوراکتور هیبریدی در حذف زایلن از محلول‫ های آبی و ایزوترم ‫های جذب آن

زایلن به طور وسیعی به عنوان حلال در صنایع رنگ، چرم، ساخت حشره کش ها و سایر صنایع مورد استفاده قرار می گیرد که می‫تواند باعث آلودگی منابع آب گردد. فرآیند جذب یکی از معمول‫ترین فرآیندها محسوب می‫شود که برای تصفیه محلول‫های آبی آلوده به زایلن مورد استفاده قرار می‫گیرد. لذا هدف از این مطالعه بررسی و مقایسه راندمان حذف و ایزوترم‫های جذب زایلن سه جاذب نانوذره مغناطیسی (نانوذره آهن)، نانولوله کربنی تک جداره (SWCNT) و جاذب هیبریدی نانولوله کربنی تک جداره- نانوذره مغناطیسی (SWCNT-MN) بود.

متغیرهای مورد بررسی در این مطالعه شامل غلظت زایلن، دز جاذب، زمان تماس و pH می‫باشد. در این مطالعه در مدت زمان 2 تا 20 دقیقه، میزان حذف زایلن توسط نانوراکتور هیبریدی SWCNT-MN ارزیابی گردید. برای بهینه سازی متغیرهای حذف زایلن از نرم افزار Design Expert از طریق روش Taghochi OA استفاده گردید. ایزوترم جذب زایلن توسط نرم افزار ISOFIT بررسی شد. اندازه گیری زایلن نیز با دستگاه GC/MS انجام گردید.

راندمان حذف زایلن توسط نانوذرات مغناطیسی (مگنتیک) Fe3O4، SWCNT و نانوراکتورهای SWCNT-MN به ترتیب 8/99، 2/99 و 9/99 درصد بود. بررسی ایزوترم جذب زایلن این سه جاذب نشان داد که ایزوترم GLF مناسب‫ترین ایزوترم جذب برای هر سه جاذب می‫باشد.

راندمان حذف زایلن توسط نانوراکتورهای SWCNT-MN با راندمان ستون نانو مغناطیسی اختلاف معنی داری نداشت ولی راندمان حذف زایلن توسط ستون نانوراکتورهای SWCNT-MN و ستون نانو مغناطیسی اختلاف معنی داری با راندمان ستون SWCNT داشت. همچنین مقایسه ظرفیت جذب جاذب های مورد استفاده نیز نشان داد که نانوراکتورهای SWCNT-MN دارای ظرفیت جذب بیشتری از نانوذرات مغناطیسی و SWCNTS می باشند.