مقایسه لوله گذاری تراشه با دو روش بلوک عصبی و تزریق وریدی

از آنجا که اولین اقدام در برخورد با بیماران بدحال، نگهداری راه هوائی است و هر گونه تعلل در اینکار عواقب خطرناکی از جمله آسپیراسیون و در نهایت مرگ را بدنبال دارد، لذا بسیاری از این بیماران نیازمند لوله گذاری تراشه می باشند. روش متداول لوله گذاری تراشه، تزریق وریدی دیازپام و پتیدین و گاهی شل کننده های عضلانی می باشد؛ ولی در بیشتر بیماران با GCS≤7، استفاده از داروهای مذکور سبب کاهش بیشتر سطح هوشیاری می گردد. هدف از انجام این مطالعه مقایسه لوله گذاری تراشه با دو روش بلوک عصبی و تزریق وریدی بود.
در این کار آزمایی بالینی 60 بیمار نیازمند لوله گذاری تراشه، به صورت تصادفی در دو گروه 30 نفره تقسیم شدند قبل از لوله گذاری در گروه اول تزریق وریدی پتیدین، لیدوکائین و دیازپام انجام شد و در گروه دوم با استفاده از لیدوکائین 2% عصب سوپرالارنجیال دو طرفه و ترانس تراکئال بلوک شدند. هر دو گروه بیماران از نظر عوارض لوله گذاری مانند شلی فک، حرکت تارهای صوتی و زورزدن مورد مقایسه قرار گرفتند.
آزمون آماری نشان داد در گروه بلوک عصبی در مقایسه با گروه تزریق وریدی حرکت تارهای صوتی، قدرت زورزدن بمراتب کمتر و شلی فک بیشتر بود (P<0.001) براساس نتایج بدست آمده استفاده از بلوک عصبی در بیماران با GCS≤7 بیماران پیشنهاد می شود.