بررسی نگرش دانشجویان دندانپزشکی دانشگاه علوم پزشکی آزاد اسلامی تهران در مورد مهارتهای ارتباطی و رفتاری در تعامل با بیمار

توانایی برقراری ارتباط موثر و صحیح در برخورد با بیماران یکی از مهم ترین ویژگی های یک کلینیسین به حساب می آید . ارتباط موثر، منجر به انتقال درست اطلاعات از فرد فرستنده (بیمار) به فرد گیرنده (کلینیسین)، افزایش دانش گیرنده و توانمندی وی برای انجام وظایف یا اثرگذاری بر نگرش و رفتار او می شود. لذا با توجه به اهمیت برقراری ارتباط با بیمار که قطعا در درمان بیمار نیز موثر است، در این تحقیق، به بررسی نگرش دانشجویان دندانپزشکی در مورد مهارتهای ارتباطی با بیمار و عوامل مرتبط با آن، در دانشکده دندانپزشکی دانشگاه علوم پزشکی آزاد اسلامی تهران در سال 1396 پرداختیم. باتوجه به اهمیت بررسی عوامل موثر بر یادگیری و همچنین نظر به اینکه بر اساس دانش ما از منابع اطلاعاتی تاکنون مطالعه ای در خصوص بررسی ارتباط الگوی صبحگاهی - شبانگاهی با میزان یادگیری دانشجویان دندانپزشکی صورت نگرفته است، مطالعه حاضر با هدف بررسی ارتباط این الگوی فیزیولوژیک با میزان یادگیری دانشجویان دندانپزشکی ، دانشگاه علوم پزشکی آزاد اسلامی تهران در سال 1395پی ریزی گردید. 

در این مطالعه توصیفی، از یک پرسشنامه محقق ساخته شامل 10 شاخص مختلف مهارتهای ارتباطی استفاده شد و پاسخ گویی به آنها در طیف لیکرت 4 گزینه ای (کاملا مخالف، مخالف، موافق و کاملا موافق) تدوین گردید. پس از تایید اعتبار پرسشنامه، پایایی آن به روش Test-Retest برابر 85/0 به دست آمد. در ادامه، نگرش دانشجویان در مورد شاخصهای مهارت ارتباطی در طبقات کاملا موافق (نگرش خوب)- موافق (نگرش متوسط)- مخالف و کاملا مخالف (نگرش ضعیف/ منفی) مشخص شد. در نهایت نقش عوامل مرتبط با نگرش افراد با استفاده از آزمون کای-دو تعیین گردید. در این تحقیق توصیفی، ابتدا در دانشجویان دندانپزشکی مورد مطالعه، الگوی صبحگاهی - شبانگاهی به وسیله پرسشنامه هورن - اوشتبرگ تعیین شد. سپس ارتباط میزان یادگیری دانشجویان در غالب نتایج دو آزمون پایان جلسه و پایان ترم با الگوی صبحگاهی شبانگاهی ایشان توسط آزمون آماری رگرسیون خطی مورد ارزیابی قرار گرفت.

تحقیق بر روی 123 دانشجو سال آخر با میانگین سنی 30 سال انجام گرفت. 33/3 درصد مرد، 66/7 درصد زن بودند. 39 درصد متاهل و مابقی مجرد بودند. 48% افراد در دوره های آموزش مهارت ارتباطی شرکت نکرده بودند. 52% افراد با بیمارانشان مشکلات ارتباطی داشتند. نگرش خوب در 40/6 درصد، نگرش متوسط در 59/4 درصد بود و نگرش منفی در هیچ یک از دانشجویان وجود نداشت. متغیرهای جنس، وضعیت تاهل، سن، گذراندن دوره آموزش مهارت ارتباطی، با نگرش ارتباط معناداری نداشت. (0.2>P)

با توجه به یافته های بدست آمده، علی رغم عدم وجود نگرش منفی در دانشجویان، اما میزان نگرش مثبت به میزان ایده ال برای مهارت های ارتباطی در افراد وجود نداشت و در این خصوص برگزاری دوره های آموزشی پیشنهاد می شود.