بررسی ارتباط بین عوامل تنش‎زای آموزش بالینی و راهکارهای مقابله با استرس در دانشجویان پیراپزشکی دانشگاه علوم پزشکی همدان

آموزش بالینی رکن اساسی در آموزش دانشجویان گروه پزشکی است. یکی از مشکلات دانشجویان در محیط آموزش بالینی، استرس است. دانشجویان برای غلبه بر تنش های بالینی راهبردهای گوناگونی را برمی گزینند. پژوهش حاضر باهدف تعیین رابطه بین میزان عوامل تنش‎زای آموزش بالینی با راهکارهای مقابله بااسترس انجام گرفت.

در این پژوهش توصیفی ،جامعه پژوهش،دانشجویان پیراپزشکی همدان در سال 1396بودند که به روش سرشماری مورد بررسی قرار گرفتند. اطلاعات بااستفاده از پرسشنامه های عوامل تنش‎زای آموزش بالینی مریدی و شیوه های مقابله باشرایط پراسترس اندلرپارکر، ارزیابی شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون کای دو، آنالیز همبستگی و آنالیزواریانس یامعادل ناپارامتری آن استفاده شد.

در این مطالعه استرس دانشجویان درتمامی حیطه های تنش زا به جز محیط آموزشی بالاتر از میانگین بود. بین راهکارهای مقابله بااسترس، راهکار مسئله مدار بالاترین نمره را داشت. از میان حیطه های عوامل تنش زا در بین دانشجویان پیراپزشکی، حیطه ارتباطات بین فردی با هر سه راهکار مقابله ای ارتباط مستقیم و معناداری داشت (05/0> p). همچنین میان رشته تحصیلی دانشجویان و راهبردهای مقابله با استرس ارتباط معناداری وجود نداشت (083/0= p)، در حالیکه بین علاقه دانشجویان به رشته تحصیلی خود و راهبرد مسئله مدار ارتباط معناداری وجود داشت (001/0> p-value).

محیط آموزش بالینی از نظر دانشجویان پیراپزشکی دانشگاه علوم پزشکی همدان، یک محیط تنش زا به حساب می-آید. دانشجویان معمولا به منظور مقابله با تنش های ناشی از ارتباطات بین فردی، احساسات ناخوشایند و تجارب بالینی، راهبرد مسئله مدار را به کار میگیرند در حالیکه به منظور کاهش استرس ناشی از محیط آموزشی راهبرد اجتنابی را بر می گزینند.