تحول علم پزشکی و بهداشت در ایران از مشروطه تا پایان پهلوی اول
در این پژوهش، گذار گفتمانی علم پزشکی ایران، از پروسه سنتی به مدرن در دوره مشروطه تا پایان پهلوی اول را مورد توجه قرار داده ایم. هدف از بررسی این موضوع، بررسی تحول علم پزشکی سنتی به مدرن و کاستی های این اقدام، به دلیل عدم تلفیق این دو گفتمان می باشد و از طرفی اهمیت حفظ سلامت جوامع در طول تاریخ که خود ترقی هر جامعه ای را نشان می دهد، است. وضعیت سلامت و بهداشت همگانی ایرانی ها در دوره مشروطه و پهلوی اول که برهه مورد توجه در این پژوهش می باشد، آن گونه که بررسی تاریخ اجتماعی به ویژه در حوزه پزشکی جامعه نشان می دهد، ابتدا چندان مطلوب نبود، اما به تدریج با توجه حکومت ها به ویژه دردوره پهلوی اول روند تحول علم پزشکی و سلامت جامعه را به سمت گفتمان مدرن آن می توان شاهد بود.
تبیین مراحل تحول گفتمان پزشکی سنتی به مدرن، هدفی است که این پژوهش می کوشد با روش توصیفی تحلیلی و با تکیه بر منابع کتابخانه ای، اسناد آرشیوی و مطبوعات این دوره تاریخی به بررسی این جنبه علمی در تاریخ ایران، بپردازد.ملاحظات اخلاقی: در مراجعه به متون، صداقت و امانتداری در پژوهش، استناد به منابع و انتشار آن ها رعایت شده است.
اهمیت تحقیق در بررسی این گذار تاریخی در علم پزشکی و نتایجی که در ایران به دنبال آورد، می باشد. در واقع شدت بیماری ها، به ویژه عارضه های واگیردار در سراسر کشور به حدی گسترده بود که همین امر موجب تلنگری برای حاکمان و روشنفکران بود، اگرچه در دوره مشروطه، قوانینی در راستای این امر وضع شد، اما به مرحله اجرایی درنیامد.
با آغاز دوره پهلوی اول روند رو به بهبود سلامت و تحولات بزرگی در علم پزشکی به وجود آمد، اما در نتیجه این تحول، به دلیل عدم سازگاری میان دو گفتمان سنتی و مدرن در این علم منجر به حذف یکی و رونق دیگری شد. عرصه گفتمان علم پزشکی مدرن با تکیه بر جایگاه بیماری و بدن به اوج خود خود رسید، اما وجود آمرانگی در تحقق این علم و کنارگذاشتن طب سنتی، عواقبی به دنبال داشت که در دوره های بعد نمود پیدا کرد.
- حق عضویت دریافتی صرف حمایت از نشریات عضو و نگهداری، تکمیل و توسعه مگیران میشود.
- پرداخت حق اشتراک و دانلود مقالات اجازه بازنشر آن در سایر رسانههای چاپی و دیجیتال را به کاربر نمیدهد.