تاثیر تمرینات مقاومتی بر بیان PPARy در بافت چربی زیرپوستی موش های دیابتی شده با رژیم غذایی پرچرب و استرپتوزوتوسین

مطالعات ژنتیکی از PPARy به عنوان مولفه ژنتیکی موثر در بروز و شدت دیابت نوع 2 حمایت نموده اند. مطالعه حاضر با هدف تعیین اثر تمرینات مقاومتی بر بیان PPARy در بافت چربی زیرپوستی، مقاومت انسولین، گلوکز و سطوح انسولین سرم در موش های دیابتی نوع 2 انجام گرفت.

در این مطالعه تجربی-کاربردی 14 سر موش نر ویستار دیابتی شده 10 هفته ای توسط رژیم غذایی پرچرب + STZ به شیوه تصادفی به گروه های ورزش (7=n) و کنترل (7=n) تقسیم شدند. گروه ورزش 6 هفته تمرین مقاومتی را در قالب بالا رفتن از نردبان پله ای (5 روز در هفته) اجرا نموده و گروه کنترل در مداخله تمرینی شرکت ننمودند. بیان نسبی PPARy در بافت چربی زیرپوستی، گلوکز ناشتا و مقاومت انسولین در 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرینی در دو گروه اندازه گیری شد. از آزمون تی مستقل جهت مقایسه داده ها استفاده شد. تغییرات کمتر از پنج درصد معنی دار در نظر گرفته شد.

 تمرینات مقاومتی به کاهش معنی دار گلوکز ناشتا (001/0>p) و مقاومت به انسولین (001/0>p)  در مقایسه با گروه کنترل منجر شد. در مقایسه با گروه کنترل، بیان PPARy در پاسخ به تمرینات مقاومتی به میزان معنی داری افزایش یافت (013/0 = p). تفاوت معنی داری در سطوح انسولین سرم بین 2 گروه مشاهده نشد (184/0 = p).

 بر پایه شواهد موجود، کاهش مقاومت انسولین و گلوکز ناشتا را می توان به افزایش بیان PPARy در بافت چربی زیرپوستی موش های چاق دیابتی در پاسخ به تمرینات مقاومتی نسبت داد.