ارزیابی اثر حفاظتی رسوراترول، کوآنزیم Q10 و آلفالیپوئیک اسید برآسیب اسپرماتوژنز موشی ناشی از پرتو : یک مطالعه بافت شناسی

بیضه یکی از حساس ترین اندام ها در برابر اثر سمی پرتوی یونیزان است. قرار گرفتن در معرض حتی دوز کم پرتو در طول رادیوتراپی، رادیولوژی تشخیصی یا یک رویداد رادیولوژیکی می تواند تهدیدی برای اسپرماتوژنز باشد. این ممکن است منجر به ناباروری موقت یا دائمی یا حتی انتقال بی ثباتی ژنومی به نسل های بعدی شود.

در این مطالعه اثر محافظتی سه آنتی اکسیدان طبیعی رسوراترول، آلفالیپوئیک اسید و کوآنزیم Q10 در برابر آسیب اسپرماتوژنز ناشی از پرتو ارزیابی کردیم.

30 موش NMRI (8-6 هفته، 5±30 گرم) به طور تصادفی به شش گروه (5 موش در هر گروه) بصورت 1) کنترل، 2) پرتو، 3) رسوراترول، 4) پرتو + آلفالیپوئیک اسید، 5) پرتو + آلفالیپوئیک اسید+ رسوراترول، 6) کوآنزیم Q10 تقسیم شدند. موش ها با 100 میلی گرم بر کیلوگرم رسوراترول یا 200 میلی گرم بر کیلوگرم آلفالیپوئیک اسید یا ترکیبی از این داروها درمان شدند. همچنین Q10 با غلظت 200 میلی گرم بر کیلوگرم تزریق شد. تمام تیمارها روزانه از دو روز قبل تا 30 دقیقه قبل از پرتودهی انجام شده بودند. پس از آن، موش ها در معرض دوز 2 گری پرتوی چشمه کبالت-60 (60Co) قرار گرفتند و 37 روز پس از پرتودهی نمونه های بیضه جمع آوری و برای پارامترهای بافت شناسی مورد بررسی قرار گرفت.

نتایج نشان داد که این سه آنتی اکسیدان قادر به تعدیل برخی پارامترهای سم شناسی مانند لایه بازال، اپیدیدیمیس و کاهش تراکم اسپرم هستند. همچنین این سه آنتی اکسیدان توانستند امتیاز جانسن (Johnsen score) را افزایش دهند. اگرچه آنها نتوانستند از ادم ناشی از پرتو، آتروفی لوله های منی ساز (seminiferous tubules) و هایپرپلازی در سلول های لیدیگ (Leydig cells) محافظت کنند.

این مطالعه نشان می دهد که رسوراترول، آلفالیپوئیک اسید و Q10 پتانسیل کاهش برخی از عوارض جانبی پرتوی یونیزان را در اسپرماتوژنز موش ها دارند. اگرچه آنها نمی توانند از سلول های لیدیگ به عنوان منبع تستوسترون و لوله های منی ساز بعنوان محل بلوغ اسپرم محافظت کنند.