ساکشن لوله تراشه، چالش پرستاران در بخش های مراقبت ویژه

یکی از مهم ترین اقدامات حیاتی تهاجمی برای بیمار بستری در بخش مراقبت های ویژه، تعبیه ی لوله ی تراشه جهت باز نگه داشتن راه هوایی، به منظور اجرای تهویه ی مکانیکی است. ساکشن راه های هوایی شیوه ی معمول مدیریت بیماران تحت ونتیلاتور است که از راه لوله ی تراشه، ترشحات ریوی را به طور مکانیکی تخلیه و از وقوع انسداد راه هوایی جلوگیری می کند اما چنانچه به روش صحیح انجام نشود، عوارض بسیاری دارد. هدف از این مطالعه، بررسی وضعیت ساکشن لوله تراشه در بخش های مراقبت ویژه و معیار های ساکشن استاندارد می باشد.    

این مقاله حاصل یک مطالعه ی مروری است که با کلید واژه های مراقبت های ویژه، ساکشن لوله تراشه، عوارض ساکشن و تهویه مکانیکی، با استفاده از منابع کتابخانه ای و بانک های اطلاعاتی معتبر از جمله SID، Elsevier،PubMed ، Google scholar در سال های 2016-2001 گردآوری شده است.  

در حال حاضر در اکثر مراکز درمانی از یک روش مبتنی بر شواهد جهت ساکشن لوله تراشه استفاده نمی شود. انجام ساکشن تنها در صورت لزوم، انتخاب سایز مناسب لوله ی ساکشن، فشار ساکشن، عمق ورود لوله، زمان اجرا، خروج لوله ساکشن به صورت چرخشی، اکسیژن رسانی پیش از شروع کار، استفاده از تکنیک آسپتیک، کاربرد روش بسته به جای ساکشن باز، عدم استفاده از نرمال سالین و استفاده از ان استیل سیستئین در صورت نیاز، از اجزای مهم شیوه ی اجرای ساکشن هستند که برای پیشگیری و به حداقل رساندن مشکلات فیزیولوژیک مرتبط با ساکشن داخل لوله ی تراشه ضرورت دارند. برگزاری دوره های بازآموزی نیز تاثیر بسزایی در انجام ساکشن به شیوه صحیح و کاهش عوارض متعاقب آن دارد.

با وجود گستردگی عوارض اجرای این پروسیجر، هنوز هم ساکشن کردن تنها راه قابل قبول برای تخلیه ترشحات ریوی و پاکسازی مجاری هوایی است. جهت پیشگیری از وقوع عوارض ناخواسته، شناخت درست و به موقع اندیکاسیون ها و روش های درست اجرای این شیوه ی تهاجمی می تواند به نجات جان بیمار بینجامد.