مطالعه عوامل خطر ساز درکارگاه های تکثیر و پرورش قزل آلا براساس پارامترهای محیطی آب در رودخانه هراز

این مطالعه به تغییرات پارامترهای محیطی کیفیت آب رودخانه هراز به عنوان عوامل خطرساز مزارع قزل آلا پرداخته است. تعداد 84 نمونه آب در6 ایستگاه واقع درکارگاه پرورش ماهی قزل آلا طی هفت ماه طی سال های 97-1396 جمع آوری شد. اندازه گیری پارامترها با روش های استاندارد تیتراسیون و اسپکتروفتومتری انجام گرفت. طبق نتایج، دامنه تغییرات دمای آب (0/17-0/4 درجه سانتی گراد)، دمای هوا (0/28-0/5 درجه سانتی گراد)، اکسیژن محلول (24/14-36/7 میلی گرم بر لیتر)، اکسیژن خواهی بیولوژیک (80/20-20/0 میلی گرم بر لیتر)، اکسیژن خواهی شیمیایی (40/41-50/3 میلی گرم بر لیتر)، هدایت الکتریکی (650-345 میکروزیمنس برسانتیمتر)، کدورت (NTU  81-2)، کل مواد جامد معلق (72/0-01/0 گرم بر لیتر)، pH (15/8-98/6)، فسفرکل/فسفر(15/0-01/0 میلی گرم بر لیتر)، فسفات (20/0-01/0 میلی گرم بر لیتر)، آمونیم (313/0-020/0 میلی گرم بر لیتر)، آمونیاک (36/4-14/0 میکروگرم برلیتر)، نیتریت (21/0-01/0 میلی گرم بر لیتر)، تعداد کلیفرم مدفوعی (CFU/100ml30000-9) و شاخص کیفیت آب (IRWQISC) (5/98-5/48)  بوده است. نتایج براساس آزمون رگرسیون گام به گام نشان داد که عوامل خطرساز کیفیت آب در رودخانه هراز پارامترهای کلیفرم مدفوعی، فسفات،کدورت و اکسیژن خواهی بیوشیمیایی بوده است و کلیفرم مدفوعی، ضریب تاثیر (ضریب بتا) بیشتری در مقایسه با سایر پارامترها داشتند (05/0p<). در نتیجه، طبق میانگین ایستگاهی شاخص کیفیت (کمتر از 55)، آب رودخانه هراز برای پرورش ماهی قزل آلا آلوده و بحرانی است اما برای پرورش ماهی مقاوم و حیات وحش دارای شمارش میکروبی قابل قبول است. همچنین علاوه بر تغییر فصلی پارامترهای محیطی و میزان بارندگی، نحوه مدیریت کارگاه ها نیز در حفظ کیفیت آب اهمیت دارد.