بررسی میزان دوز جذبی پوست میان تنه قدام و خلف بدن هنگام انجام رادیو گرافی پانورامیک

امروزه استفاده از رادیوگرافی پانورامیک در دندان پزشکی، با توجه به قیمت مناسب و دوز اشعه ی نسبتا کم وارد شده به بیمار در مقایسه با اطلاعات دریافتی، جایگاه بالایی در بین دندان پزشکان دارد. دندان پزشک همچنین موظف است در طی مراحل تشخیص و درمان، خود و بیمار را از خطرات احتمالی که یکی از آنها خطرات اشعه ی یونیزان هنگام انجام رادیوگرافی است، مصون بدارد. لذا بر آن شدیم که با انجام این پژوهش، راهنمایی برای دندان پزشکان و تکنسین ها برای محافظت جامع تر بیماران ارائه دهیم.

 در این مطالعه ی توصیفی – تحلیلی به صورت مقطعی و کاربردی، تعداد 4 عدد TLD (Thermoluminescent dosimeter) که کالیبراسیون و صفر کردن روی آنها انجام شده بود در موقعیت مناسب، داخل نگهدارنده قرار داده شدند و در سطح روپوش سربی در قدام و خلف نصب گردید و یک عدد TLD هم به صورت کنترل در محیط قرار داده شد، سپس 100 نفر بیمار بزرگ سال کاندید انجام رادیوگرافی پانورامیک، با پوشیدن این روپوش ها به صورت متداول، تحت انجام رادیوگرافی پانورامیک قرار گرفتند و تصویربرداری انجام شد. سپس TLDها برای خوانش فرستاده شدند و نتایج با آزمون های آماری  تی، ANOVA، Post Hoc و تی زوجی بررسی و سطح معنی داری، 0/01 در نظر گرفته شد.

TLDهایی که 100 بار تحت اکسپوز اشعه قرار گرفته بودند، پس از خوانش، دوز دریافتی را برحسب میلی سیورت نشان دادند: دوز جذبی پوست در ناحیه ی خلفی و بالا، 0/31 و بیش ترین مقدار و سپس به ترتیب، دوز جذبی خلفی پایین، 0/28، دوز جذبی قدامی پایین، 0/22، دوز جذبی قدامی بالا 0/19 و TLD کنترل که در محیط خارج از اتاق قرار داشت، دوز بسیار پایین و غیر قابل اندازه گیری را گزارش کردند.

 در این پژوهش، دوز جذبی پوست در ناحیه ی میان تنه ی قدام و خلف بیمار، تفکیک شده است و به طور معنی داری، دوز جذبی پوست در ناحیه ی خلفی بیمار، بیشتر از ناحیه ی قدامی به دست آمد. پس بنابراین بهتر است روپوش یک طرفه را از پشت به صورت کت به بیمار بپوشانیم.